Wezwijcie moje dzieci

To ostatni tom opowieści o Wilczej Dolinie, jej mieszkańcach, Vendzie, i wilkarze DaVernie.
Przez pierwsze dwa tomy przewijał się zasadniczy wątek powrotu wilkarów- ludzi zdolnych do przemiany w ogromne wilki, bestie, które pragną podporządkować sobie ludzi. Moment ich powrotu zbliża się nieubłaganie, a odlicza go wydarzenie, które ma nastąpić.
Wszystko wskazuje na to, że mieszkańcy nie mają już czasu, tylko co zrobią, gdy niebezpieczeństwo stanie się naprawdę realne?

Przyznam szczerze, że ostatniej części należą się wszystkie gwiazdki ode mnie. Pisarsko Autorka dojrzała, na ponad 500 stronach fantastycznie poplątała i poukładała wszystkie wątki. Jej postacie zmieniły się, niektóre wydoroślały, inne zmądrzały, całkiem przyjemnie ta dynamika się odbyła.
A na korzyść książki, przynajmniej z mojej perspektywy działa to, że jest tu naprawdę bardzo dużo emocji, wiele wzruszeń i ciepłych sentencji życiowych.
Będę bardzo miło wspominać ten cykl, pewnie za kilka lat przeczytam znowu, bo to taka historia, która w mojej pamięci będzie jeszcze długo.

Genialna powieść fantasy osnuta na naszych prehistorycznych, słowiańskich korzeniach. Zakończenie trylogii znakomite. Bałam się czy Autorka da radę, ale Ona nigdy mnie nie zawiodła. Wszystkie jej książki są znakomite i dostarczają niezapomnianych wrażeń. Cieszy mnie, że możemy poznać słowiańską mitologię, obyczajowość i kulturę.

Opiekunka jest już starszą kobietą i całe swoje życie szykowała się na moment dopełnienia przepowiedni o powrocie wilkarów do Wilczej Doliny. Jej ukochany DaWern też jest wilkarem i podlega władzy Pana Lasu. Czy staną po przeciwnych stronach barykady? Czy ludzie mają szansę przeciw krwiożerczym, żądnym zemsty potworom?

Och, to była lektura… do końca trzymała w napięciu:) I zostałam w pełni usatysfakcjonowana:) Szczerze polecam miłośnikom fantasy.

Trochę trwało, zanim tom 3. wpadł w me niecierpliwe, czytelnicze łapki. Jednak nie żałuję. Lektura warta czekania. Nikt nie pisze o naszej mitologii słowiańskiej w równie interesujący sposób. Zakochałam się w Wilczej Dolinie i na pewno nieraz do niej wrócę. Pamiętam moją irytację, gdy kończyłam tom drugi. Jak tak można!? - krzyczało moje wewnętrzne ja. Tymczasem zakończenie serii jest jak balsam. Wszystkie wątki zostają domknięte. Bohaterowie dorastają, zmieniają się i przeżywają swoją Dolę. Fabularny fikołek, który nawiązuje do tytułu książki to przysłowiowa wisienka na torcie. Zawsze wiedziałam, że Opiekunka to niezła szelma, ale numer,który finalnie wycięła wilkarom, przerósł moje oczekiwania. Dodatkowo widać, że Autorka rozwinęła swój warsztat pisarski. Trudno się do czegoś przyczepić. Może tylko... że to koniec?

Naczekałam się na ten finał, ale było warto, oj było, że hej! Wilcza Dolina ma swój niepowtarzalny klimat i słowiańską atmosferę. Miło było wrócić do tego wspaniałego świata, pełnego kolorów, kształtów, smaków i zapachów. Znacie ten styl pisarski, dzięki któremu wchodzi się do opisywanego świata? Tutaj macie go na wyciągnięcie ręki.

Mieszkańcy Wilczej Doliny żyją niejako w zawieszeniu. Czekają z niepokojem na powrót wilkarów. Akcja rozgrywa się znacznie później niż w tomie drugim, opiekunka ma już swoje lata i czuje się bardzo zmęczona tym oczekiwaniem, odpowiedzialnością za mieszkańców doliny i ciągłą obawą o to, co ich czeka. DaWern, wciąż młody i silny, żyje trochę z opiekunką, trochę z Atrą i dwójką dzieci, a trochę po wilczemu, jak podpowiada mu zwierzęca natura. Mieszkańcy doliny to w dużej mierze kolejne pokolenie, młodzi, u których krew nie woda, więc dzieje się sporo. Czy ludzie mają się czego obawiać? Czy przepowiednia się sprawdzi? Ktoś wezwie wrogów czy przybędą sami? Pytań jest tyle, ile wątków, ale odpowiedzi poznacie dopiero po lekturze, bo nie zamierzam spojlerować :)

Bardzo podobały mi się wplecione w fabułę słowiańskie zwyczaje i świat fantastyczny przenikający się z realnym. Marta Krajewska świetnie przedstawiła tradycje i wierzenia naszych przodków. Nie są to opisy nużące ani niepełne. Idealnie wpasowują się w prowadzone wątki i uzupełniają je o istotne dla fabuły informacje. Dzięki nakreślonemu tłu społecznemu...

"Wezwijcie moje dzieci" to tom zamykający trylogię "Wilcza dolina" autorstwa Marty Krajewskiej. Ta część jest równie dobra co dwie poprzednie i chociaż w trakcie czytania musiałam sięgnąć do niektórych fragmentów z tomów poprzednich, to uważam, że ta minimalna niedogodność nie była przeszkodą w trakcie czytania.

Wydarzenia w tym tomie są nieco oddalone w czasie. Bohaterowie nieco "posunęli się" w czasie. Niektórym z nich porodziła się dzieci i już nawet dosyć dobrze odrosły od ziemi. Opiekunką Wilczej Doliny w dalszym ciągu jest Wejdą. Jednak nadal na "coś" czeka. Na "coś" co już wcześniej zasadziło się na osadę.
Czy Żerczyni z Wilkarem i mieszkańcami będą w stanie uchronić się przed nadciągającym zagrożeniem? Na jakich osobników wyrosło młode pokolenie?
I najważniejsze - zaskakujące zakończenie, którego kompletnie się nie spodziewałam! I tak mi się wydaje, że w trakcie czytania nikt nie brał go pod uwagę.
Polecam! Będziecie czytać tą książkę z wypiekami na twarzy 😉

Właśnie przeczytałam ostatni tom, więc mogę Wam napisać o całości...

Niosę Wam więc dobrą wieść o Wilczej Dolinie!

To była epicka przygoda, która na pewno zostanie ze mną na dłużej. Nie potrafię powiedzieć, który tom jest najlepszy, bowiem one wszystkie razem tworzą nierozerwalną całość...

Gdy czytałam pierwszy tom spodziewałam się chyba czegoś innego - w sensie, że nie spodziewałam się zupełnie jak może się potoczyć ta niepozornie zaczynająca się historia... Autorka bardzo miło wyprowadziła mnie totalnie w las, by na koniec moja budzia coraz częściej otwierała się z wdziwieniu i zachwycie jednocześnie - jak to?! no w sumie to logiczne, ale... wooot???

Poznajemy wioskę Wilczą Dolinę, opiekuna, dowiadujemy się, że poza kręgiem ognia w lesie czyhają różne potwory i demony... Co prawda w całej serii jesteśmy świadkami kilku potyczek, ale dobrze, że nie nasiąkła cała powieść tym... (tutaj odnoszę się do serii Pauliny Hendel o Żniwiarzu, jakże inna seria, a także ją uwielbiam!) Ale poznajemy też kilka najważniejszych postaci w tej historii.

Jak sama autorka przyznaje minęło 10 lat od pierwszego tomu do trzeciego. Nie wyobrażam sobie, jak ja to przeżyłam. Pamiętam jak kupiłam pierwszy tom Idź czekaj mrozów i odłożyłam na półkę, wiedząc, że będzie drugi tom, potem drugi kupiłam odkładając na półkę, mówiąc no to teraz trzeci... Nie wyobrażam sobie, co czuli ci, co c...