Wcale nie jestem taka

Książki jak wiemy stanowią wymysł twórczy i często niewiele mają wspólnego z prozą życia codziennego ukazując wyimaginowaną rzeczywistość - jednak Marie Aubert wychodzi poza ten schemat. Jej proza to taka, która doświadcza najmocniej.

W rodzinnym kameralnym gronie przyglądamy się przygotowaniom do uroczystości konfirmacji. Takie spotkania bywają najczęściej idealnym polem do popisu dla skrywanych żali i wzajemnych napięć. Nils głowa rodziny faworyzuje od zawsze córkę, wymagając zdecydowanie więcej od syna. Bard zmaga się z kryzysem w małżeństwie tkwiąc w nim z przyzwyczajenia i dla dobra dzieci. Julia doświadcza psychicznej przemocy ze strony swojej przyjaciółki i nie potrafi sobie z nią w żaden sposób poradzić. To tylko niektóre z poruszanych przez autorkę problemów, ich skala jest o wiele większa.
Każdy rozdział widziany oczami innego bohatera stwarza nam wspaniałą perspektywę do obserwacji. Aubert potrafi wywołać u czytelnika uczucie dyskomfortu, jej proza aż elektryzuje od wzajemnych rodzinnych napięć, a opisane sytuacje są pełne realizmu i szczerości. Dotyka ona problemów, z którymi każdy z nas zmagał się lub po części doświadczył. Robi to w sposób klarowny i dobitny.
Ta niewielka objętościowo książka aż kipi od lęków i kompleksów bohaterów. Jest mocno ekspresywna, elektryczna wręcz, a jej treść porusza i doświadcza najmocniej. I właśnie takich doznań literackich poszukuję.

Rodzinne spotkanie po latach, krewni, zmiany, wiele uczuć

Hanne od dawna nie widziała się z bliskimi. Gdy ja widzieli ostatnio mierzyła się z nadwagą, teraz jej wygląd bardzo się zmienił. Prezentuje się inaczej u przyjechała wraz z partnerka Julie.

Okazja, aby całą rodziną się spotkała jest konfirmacja Linneay, która jest bratanica Hanne. To wielkie wydarzanie, goście już są, wszystkie już są, a co robi ona? Nie może się pogodzić ze stratą i odrzuceniem przez przyjaciółkę więc bez celu krąży na rowerze po okolicy.

Spośród tej rodziny wyróżniają się jeszcze dwie osoby. Pierwsza nich to Bard podpora rodziny, który zawsze wiedział co powiedzieć, nawet jeśli była to krytyka rodziny. Szczególnie gdy chodziło i uczucia krytykował ojca czy kolegów, aż dam tego nie doświadczył.

Drugi wyróżniający się mężczyzna to dziadek Nils, który po prostu chce aby jego rodziną była szczęśliwa, chce dla nich tego co najlepsze. Ale chcieć a moc to dwie żonę rzeczy, prawda?
Podczas tego weekendu, rodzinnego spotkania obserwujemy losy tej czwórki. To dokładny porter rodzinnych relacji, ludzkich zachowań.

Z jednej strony to coś codziennego z czym każdy z nas się mierzy. Spotkanie rodzinne, krytyka, ocenianie, choć bycia zauważonym i docenionym. To wszystko kumuluje się w czasie tego weekendu i z pewnością nie jeden z czytelników może utożsamiać się z bohaterami.

Ta historia jest właśnie taką mieszanka uczuć jakie mamy przy rodzinnych spotk...

"Wcale nie jestem taka" to moje trzecie spotkanie z twórczością Marie Aubert po "Zabierz mnie do domu" i "Dorosłych" i tym razem również się nie zawiodłam. Autorka ma niesamowitą zdolność pisania o zwyczajnych sprawach w sposób prosty, a jednocześnie niezwykle literacki. Nie sili się na szukanie wyjątkowych, niecodziennych historii, ale sięga do tego, co jest bliskie czytelnikowi - rodzina, najbliżsi, my sami. To sprawia, że czytając słowa napisane przez Marie Aubert, ma się wrażenie, że niektóre zdania czy też całe fragmenty dotyczą właśnie nas. Zaryzykuję stwierdzenia, że powieść "Wcale nie jestem taka" czyta się sama.