W samą porę

Ja bym W samą porę do klasycznych romansów nie zaliczyła. A gdzie tam. Przyznaję, że nie tego się spodziewałam. Może nie w szoku, ale byłam mocno zdziwiona.
Literatura romansowa nie obfituje w takich bohaterów w taką parę. Ona księżna wdowa z dorosłymi dziećmi, bardziej pod 50 niż po 40. On pastor lekko po 40. Poznali się wieki temu, gdy on miał bodaj 6 lat i pisał dla niej miłosne wiersze. On nigdy o niej nie zapomniał, ona też nie do końca, choć jej małżeństwo było bardzo udane, bo jego list miłosny z czasów dzieciństwa nadal przechowywała w skrzyneczce z biżuterią.
Nietypowo?
Oczywiście, że tak. Czy mi się podobało? Przyznaję, że nie lubię takiego układu, ona starsza - on młodszy. Tutaj nie dość, że mamy różnicę wieku to i pozycji społecznej. Trochę czasu musiało minąć, abym przyzwyczaiła się do tej pary. Tym bardziej, że wcale nie miałam przez sporą część książki przekonania, że oni do siebie pasują. Że faktycznie są w stanie coś razem stworzyć.
Nie ukrywam, że trochę zamieszania wprowadziła historia syna bohaterki i historii utraty przez chłopca oka. Bohaterka nie pasowała do takiego zachowania. I do tego późniejszego również. I kurcze, jak mi się to kłóciło z jej wizerunkiem, z tym jak widział ją bohater, jak postrzegał syn.
I co ważne dla odbioru całej historii, w jak luźne relacje fabuła i bohaterowie zostali wpisani.
Ostatnio jeden z romansów historycznych znosił zarzuty o współczesne dialogi, relacje, które tyko pod płaszczykiem historycznośc...