Opinia na temat książki W imię miłości

Brian się zmienił. Rzeczy, które jeszcze niedawno sprawiały mu przyjemność teraz odeszły w zapomnienie. Została mu wcześniejsza emerytura i coraz rzadsze wyjścia z domu, bo ciągle się okazywało, że umówione spotkanie jest kiedy indziej, a klub książki nie sprawia mu radości. W końcu jego żona zaniepokojona tak diametralną zmianą umówiła go do neurologa. Diagnoza przyszła dość szybko, a potem równie szybko trzeba było podjąć decyzję co dalej.

Amy Bloom w niezwykle lekki sposób opisuje to co działo się z jej mężem przed i po diagnozie. Ale też zwraca uwagę na siebie. Bo Alzheimer dotyka nie tylko osobę, która na niego zachorowała, on ma wpływ na wszystkich najbliższych.

Z brutalną szczerością Autorka zastanawia się jak mogła być wcześniej tak ślepa i ignorować pierwsze, a potem kolejne objawy. Ale też opisuje trudną drogę jaką musiała pokonać, by życie Briana zakończyło się na jego warunkach.

"W imię miłości" to przejmująca opowieść o tym jak choroba może nas pozbawić samodzielności i godności. O tym, jak trzeba walczyć, by móc zakończyć swoje życie w momencie, gdy jeszcze pamiętamy kim tak naprawdę jesteśmy, choć zapomnieliśmy już imiona wnuków, a z przeszłości pamiętamy tak naprawdę tylko jej niewielki fragment.

Amy Bloom odważnie i z pewnym dystansem przedstawia jak wyglądało życie jej i jej męża przed i w trakcie choroby. Ukazuje różnice, a są one diametralne. Czy w ten sposób można lepiej zrozumieć ich decyzję? Być może. Ale przede wszystkim lektura pozwala zadać sobie jedno niesamowicie trudne, a tak ważne pytanie: czy mogę zakończyć życie na własnych warunkach?

Książka wywołuje wiele emocji i zmusza do przemyślenia kilku kwestii. A jednocześnie otwiera oczy na sytuację osób starszych często cierpiących na demencję, otępienie czy Alzheimera.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Filia.