Opinia na temat książki Uznanie

W.&W. Gregory, wbrew pierwszym wrażeniom, jest polskim autorem książek, który nie trzyma się jednego gatunku literackiego, ba! Jego “Uznanie” w ogóle ciężko przypisać do jednego. Ale to zdecydowanie jest duży plus tej powieści, nadaje jej głębi i takiej zwyczajnej, życiowej prawdziwości. Najbliżej jest jej pewnie do czegoś pomiędzy literaturą obyczajowo-psychologiczną, a piękną. Już sama budowa tej historii zaskakuje - to jakby dwa monologi, ojca i syna, skierowane do siebie nawzajem. Dialogów zatem jest niewiele, tylko przez nich przytaczane, ale w niczym to nie szkodzi - książka od samego początku dziwnie fascynuje. Czy to przez judo? To sport, któremu nie tylko życie zawodowe, ale i prywatne podporządkował ojciec, Jan. Żyje prosto, oszczędnie, bez używek i innych rozpraszaczy, czego nie potrafi zrozumieć jego nastoletni syn. Jan z kolei nie potrafi zrozumieć buntu syna, braku posłuszeństwa i chęci porozumienia. A przynajmniej tak wygląda to na pierwszy rzut oka, jednak im głębiej wchodzimy w tę historię, tym okazuje się ona coraz mocniej skomplikowana. Relacja, która nigdy prawdziwą relacją nie była, a po stracie spoiwa, tej jednej łączącej osoby, zaczęła się rozsypywać. To opowieść o niezrozumieniu, o różnicy pokoleń, o braku chęci do porozumienia, o różnicy w spojrzeniach na życie, której bez rozmowy przecież nie da się zrozumieć. To historia mocna, głęboka, skupiona na międzypokoleniowych relacjach, bardzo kameralna, ale i zmuszająca czytelnika do emocjonalnego zaangażowania podczas lektury, które później przeradza się we własne refleksje. Proza warta uwagi!