Urugwajka

Miało już nie być więcej Pauz w moim czytelniczym czasie na luty, ale bywa tak, że to nie my wybieramy lekturę, a ona wybiera nas. I mam wrażenie, że nic lepiej tego nie obrazuje niż „Urugwajka“, która początkowo w ogóle mnie nie interesowała, by pewnego wieczoru nieustannie za mną chodzić, aż w końcu skapitulowałam, zignorowałam wszystkie plany i po prostu ją przeczytałam. Na jeden raz (ma mniej niż dwieście stron, więc to nic dziwnego) i na jednym wdechu. Nie dlatego, że historia w niej opowiedziana była tak ciekawa — ot, jeden dzień z życia człowieka, który zdradza i wokół którego zdradzają — a przez styl autora, który nie był dla mnie piękny, ale na tyle przyjemny, że łatwo było zatopić się w świecie opisanych przez niego emocji. W „Urugwajce“ bowiem to stadia psychiki odgrywają kluczową rolę. Główny bohater to niespełniony mężczyzna. Pisarz, ojciec i mąż, który wyrusza z Buenos Aires do Montevideo, by odebrać zaliczkę za książki, których to jeszcze nie zaczął tworzyć. Pieniądze te miały być rozwiązaniem choć części jego problemów (jak długi, napięcie w małżeństwie czy znalezienie chwili na złapanie oddechu), więc widział w nich zapowiedź dobrego. Bardziej niż one, cieszyło go jednak spotkanie z kobietą, jaką dążył... uczuciem. Na pewno tym fizycznym, choć nigdy się nie kochali, ale możliwe, że była w tym też nuta romantyzmu, jaki wkrada się do życia, gdy potrzebujemy więcej kolorów. Ich krótkie spotkanie jest centrum fabuły, a choć to zaledwie kilka godzin, to jego ...

Skłamałabym pisząc, że Urugwajka nie skradła mojego czytelniczego serca. Krótka i dość intensywna historia pokazuje jak w trakcie jednej podróży można obrócić wniwecz całe dotychczasowe życie - stracić mnóstwo pieniędzy, żonę, dziecko i własny honor.
A autorem tego wyczynu jest Lucas Pereyra - typ spod ciemnej gwiazdy.

Bohater wybiera się w podróż by odebrać zaliczkę na poczet przyszłej powieści, jednak jego celem jest urokliwa Urugwajka Guerra. Kierują nim zwierzęce instynkty, gdy w opętańczym szale wynajmuje pokój by móc zatopić się razem z nią w cielesnych rozkoszach, jednak do tanga trzeba dwojga. Lucas jest niczym pająk, który tkając sieć próbuje zaciągnąć swą ofiarę, nie wiedząc, że sam wpada w zastawioną pułapkę.
Kobieta uciera mu nosa posyłając jego misterny plan na deski.

Napisana w formie monologu wewnętrznego Urugwajka jest krótką opowieścią o poszukiwaniu szczęścia, niespełniony i rozdarty wewnętrznie bohater umiejętnie gra czytelnikowi na nerwach. Nie współczułam mu ani przez chwilę. Nie ma przecież dobrej literatury beż emocji i całkowitego zaangażowania, które towarzyszyło mi od pierwszej strony. Liczę na kolejny przykład dzieł tego autora. Stawiam go w jednym rzędzie obok ulubionych książek T.Bohman i D.Vann'a.