Umrzeć na swoich zasadach

Umrzeć na swoich zasadach — Dr Stefanie Green.

Jest to jedna z tych książek, które zostaną ze mną na dłużej.

Czy chcielibyście „umrzeć na swoich zasadach”? Pytam, ponieważ wiem, że ja chciałabym mieć taką możliwość.

Wiedzieć, że w danym dniu, o danej godzinie, będę mogła spokojnie umrzeć.

Bez bólu.

Mając szansę załatwić wszystkie sprawy (oczywiście zakładając, że są możliwe do zrealizowania!), mogąc… pożegnać się z najbliższymi.

W dzisiejszych czasach tematy eutanazji, aborcji itd. nie powinny być już TABU, chociaż wciąż wzburzają niektórymi osobami… ja sobie tak siedzę i myślę… a czy ktoś mógłby zadać pytanie TYM, którzy chcą się na to zdecydować? Nie postronnym, którzy oceniają.

Dr Stefanie Green porusza w swojej książce kwestie tego, jak czują się osoby, które decydują się na ten krok.

Czy to proste? Czy chcą tego? Czy wybór między rozkładającą Cię chorobą a możliwość „wyłączenia” tego… jest prosty? Co z bliskimi? Jak reagują?

Oczywiście, ilu ludzi tyle zachowań. Ale… gdybym była na miejscu któregoś z bohaterów tej książki, to myślę, że również zgodziłabym się na planowaną śmierć.

…

Były momenty, że łzy płynęły mi po policzkach. Trudne sytuacje, rozstania.

…

Autorka przywołuje tutaj historie swoich pacjentów. Ludzi, którzy postanowili umrzeć z godnością. Nie męczyć się. Nie obarczać bliskich… ...

Śmierć…. przeraża mnie, ale odkąd kilka razy w życiu stanęła na mojej drodze i pokazała swoje różne oblicza staram się ją poznać bliżej…. Czy to w ogóle jest możliwe?

Nic tak nie boli jak utrata najbliższej osoby. Byłam zła, wściekła, moje serce rozpadało się na miliony kawałków. Jakie to było trudne, aby poskładać je znowu w całość, choć już na zawsze niepełną. Pozostały tylko wspomnienia… piękne, ale łzy smutku, bezradności i pustki cały czas spływają po moich policzkach.

Od momentu kiedy musiałam pożegnać się na zawsze z osobą, która sprawiała, że każdy mój dzień był po prostu piękny, bo była przy mnie, zaczęłam wertować książki, które traktowały właśnie o niej, o śmierci. To była w pewnym sensie moja wewnętrzna terapia.

Zaczęłam się zastanawiać, czy zawsze musi być taka brutalna i dla osoby, która odchodzi i dla tych, którzy zostają. Dla tych drugich wiecznie będzie momentem rozpaczy, ale może dla tych, którzy kończą swoją „ziemską przygodę” stanie się wybawieniem.
Czy śmierci można podać rękę, uśmiechnąć się do niej i na własnych zasadach pójść dalej?
Ostatnio w moje ręce trafił reportaż o medycznie wspomaganej śmierci. To tekst lekarki, która stała się w Kanadzie pionierką tej dziedziny. Dr Stefanie Green opowiada czytelnikowi wszystko od początku, od momentu, kiedy to 6 czerwca 2016 roku mogła wykonywać swój nowy zawód.
Przeprowadza nas przez sprawy techniczne, opisuje jak wyglada taki proces, wszelkie procedury z nim związan...