Tyle miłości nie może umrzeć

Życie w cieniu choroby to bolesna rzeczywistość. Wyznacza ją rytm cierpienia, strachu i bezradności. A my, którzy patrzymy na chorobę bliskiej osoby, toniemy w gniewie i poczuciu niesprawiedliwości. Toniemy w morzu zaklinania rzeczywistości, próbach wsparcia i w miłości. Bo czasem zostaje już tylko miłość.

Kiedy pierwszy raz brałam do ręki książkę Moni Nilsson, byłam świadoma co mnie czeka. A jednak nie przepuszczałam, że roztrzaska nie ona na małe kawałki. Że każda przewrócona strona będzie to robić mocniej i konsekwentniej, wygrzebując z każdego zakamarka duszy boleść, wygrzebując bolesne wspomnienia i oplątując je każdą łzą. Ta niepozorna historia dla wielu może nie być niczym odkrywczym, ot, historia rodziny zmagającej się ze śmiertelna chorobą. Ale to co w niej uderza, to szczerość z jaką jest opowiedziana. Widziana oczami dziecka, które nie chce zaakceptować nieuchronności sytuacji, z jaką się mierzy. Bo czy w ogóle da się to wszystko zaakceptować? Rzadko trafiają mi się historie tak smutne, o tak trudnych tematach, a jednocześnie napisane tak ładnie, że są wręcz cudownie fantastycznie. W tej historii trudna codzienność miesza się z miłością, nieskończoną miłością, żal z rozbrzmiewającym chwilami śmiechem, a wszystko w dźwiękach serca rozpadającego się na tysiące kawałków. Jednocześnie tak perfekcyjnie ukazująca silne więzi, takie jak przyjaźń i miłość, wspierających rodziców i zupełnie fenomenalnie ukształtowaną relację rodzeństwa. To jedna z tych książek...

Miłość. Strach. Gniew.
Pełno tutaj tych uczuć.
Lea jest jedynie dzieckiem, a już przyszło jej mierzyć się z najtrudniejszymi emocjami, które uderzają w nią niczym lawina. Ma ochotę krzyczeć, ale zamiast tego bije, kopie i drapie, gdy tylko zobaczy współczucie w oczach swoich rówieśników. Zaczyna nawet nienawidzić swoją najlepszą przyjaciółkę w nadziei, że dzięki temu jej słowa okażą się kłamstwem. Że jej mama wcale nie umrze. Że rak zostawi ich w spokoju.

Moni Nilsson stworzyła powieść, w której każde zdanie przemawia do mojej wrażliwości. Autorka sama doświadczyła uczuć, jakie przeżywa rodzina Lei, gdy obserwują jak mama powoli gaśnie, więc czuć w tym szczerość. Dobór języka („W oczach mamy wzbiera powódź" czy „Czy łzy mogą się skończyć?") również robi swoje, więc podczas czytania ciężkie łzy spadały po moich policzkach. Na koniec byłam rozbita, ale też oczarowana pięknem tej historii. Jest to bowiem opowieść o powolnym żegnaniu kogoś, kto jest najważniejszy. Kto musi odejść, choć jest całym naszym światem.

„Tyle miłości nie może umrzeć" to lektura docelowo dla młodszego grona czytelników, ale z ochotą podarowałabym ją każdemu, niezależnie od wieku. Jest świetnie dopracowana — od kreacji bohaterów przez tempo akcji po styl kreacji zdań — i uczy... pogodzenia się z nadchodzącą stratą. Boli, uwiera, ale jednocześnie pozostawia spokój.

przekł. Agnieszka Stróżyk