Tsatsiki i Mamuśka

Zaczęłam czytać wspólnie z dziećmi (10 i 8 lat). Starsze trochę się uśmiało, młodsze było lekko zdezorientowane. Skończyłam czytać sama, żeby jakoś tę książkę podsumować. Tym bardziej, że nie zgadzam się z innymi opiniami rozczarowanych, które tutaj czytałam. Mnie podobała się i fabuła, i przekaz. Zwariowana mama, chłopiec, który nie zna taty, nowy tata na horyzoncie – ok, czemu nie. Nie podobał mi się za to sposób, w jaki zostało to opowiedziane. Nie chcę czytać o włosach na nogach i robieniu kupy. O tym, że dzieci wyzywają się od zasikanych szczurów, śmierdzących pierdzieli, gówno też gdzieś padło (z tęsknotą myślałam o bójkach u Mikołajka). Z jednej strony, autorka pokazuje poważne problemy, i to w mocny sposób, z drugiej – szast prast, wchodzi Mamuśka i pozamiatane, największy łobuz zostaje przyjacielem rodziny (no pewnie, że nie ten, którego poniżano, łobuzy są ciekawsze). Nie podoba mi się, sorry, ale głupkowaty humor tej książki. Ale najbardziej, przenajbardziej nie podoba mi się to, w jaki sposób przedstawiono dziewczynki. Dziewczynki są od całowania i zakochiwania się. Najchętniej bawią się lalkami Barbie, ewentualnie w dom - chcą zakładać pieluszki, rozbierać się i wchodzić z chłopcami do łóżka. Jak któraś ma szczęście i zacznie chodzić z chłopcem, to ten może wciągnie ją w jakąś ciekawą zabawę… Aż nie chce się wierzyć, że współcześni autorzy, a zwłaszcza autorki, wypisują takie idiotyzmy.

Może nie byłam wystarczająco dziewczyńską dziewczynką i na szczęśc...