Trolle Putina

Spodziewałem się więcej, myślałem, że ta książka wgniecie mnie w fotel, że będę co dwie strony parskał święcie oburzony wykrzykując: “nie! Niemożliwe!”, że z “Trolli” lepiej poznam mechanizmy działania niesławnej petersburskiej farmy, no po prostu, że będzie więcej teorii wojny hybrydowej.

Tymczasem książka Jessiki Aro to zbiór niezłych (średnio przetłumaczonych) reportaży o ludziach, którzy stanęli na drodze putinowskim interesom, w ten czy inny sposób wzbudzając gniew moskiewskiego wodza i odwet z jego strony. Chwała autorce za to, że wzięła się za tak żmudny i niebezpieczny temat i myślę, że warto po Trolle sięgnąć, bo jest tu kilka mocnych historii.

Historie opisane przez Jessikę Aro budzą niekiedy grozę. Niby wiesz że takie rzeczy dzieją się w sąsiednim państwie ale trudno sobie to wyobrazić. XXI wiek, niby wolność słowa to nie abstrakcja, jednak nie dla wszystkich to tak oczywiste jak się okazuje. Świat polityki zawsze był dla mnie zagadką, tym bardziej nie do pojęcia jest dla mnie to co się dzieje w Rosji. Książka nadaje się na ekranizację, byłby to świetny film sensacyjny.

„Trolle Putina” autorstwa Jessikka Aro od Wydawnictwa SQN to reporterskie śledztwo o współczesnych metodach prowadzenia wojny informacyjnej. Tę książkę czyta się z przerażeniem, bo mimo podtytułu „Prawdziwe historie z frontów rosyjskiej wojny informacyjnej” ciężko nie zauważyć zbieżności z aktualną sytuacją w kraju.

Szpiegostwo, farmy trolli, fake newsy, cyberprzestępczość, groźby śmierci i kampanie nienawiści – to tylko wierzchołek góry lodowej… bo na co dzień nawet nie dostrzegamy serwowanej dawki manipulacji. Siana propaganda trafia na podatny grunt… bo życia bez dostępu do informacji już chyba nie możemy sobie wyobrazić.

Chcemy wiedzieć więcej, ale też coraz więcej publikujemy o sobie.

Podburzanie ludzi do nienawiści, do hejtu, do agresji, nie tylko słownej, jest w dzisiejszych czasach niezwykle łatwe. Trudno oprzeć się wrażeniu, że aktualnie front walki został przeniesiony do sieci.

To książka przestroga! Głośny protest przeciwko manipulacji w mass mediach. Jest jak wielki czerwony neon z napisem „STOP!” i jeszcze dopiskiem „WŁĄCZ KRYTYCZNE MYŚLENIE!”

Książka porusza również problem rzetelnego, niezależnego dziennikarstwa niosącego prawdziwe informacje i niezależne opinie.

Ta książka uczy myślenia, uczy krytycznego podejścia do wszechogarniającej informacji. Obnaża mechanizmy działania w sieci.

Książka zawiera niesamowitą dawkę ...

Nie czytam dużo reportaży, ale ten już po tytule obiecywał świetną lekturę. Świetną i przerażającą. Wiele czasu spędzamy w internecie, przeglądamy wiadomości, czytamy wpisy na grupach i forach, komentujemy aktualne wydarzenia. Ale ile w tych informacji jest prawdą? Może konta, które bierzemy za prawdziwe są tylko manipulantami? I właśnie o tym jest ta książka. To straszny obraz dzisiejszego świata, w którym wojna toczy się w cyberprzestrzeni. Jesteśmy zalewani przez nieprawdziwe informacje, dziwne teorie i pochwały dla poglądów, które nie powinny być chwalone. Jest to książka o Rosji, mocarstwie prania mózgów szarych obywateli.
Ten reportaż bardzo mi się podobał, chociaż nie jest to lektura łatwa i prosta. Obnaża problemy i słabości systemu, pokazuje naiwność i zaufanie, ale najbardziej przeraża i wywołuje niepokój. Godna polecenia i przeczytania.

Wszyscy chyba słyszeliśmy o retoryce wiadomości podawanych w rosyjskich mediach – niemal zawsze o całe zło świata oskarżają one Państwa zachodnie. A co, jeśli retoryka prorosyjska weszła już na stałe do medium, jakim jest Internet? Co jeśli propaganda pro klemlowska jest akcją w pełni zorganizowaną i nadzorowaną przez najważniejsze osoby w Federacji Rosyjskiej? Co, w końcu, jeśli niektóre z informacji, z którymi zapoznajemy się na łamach Internetu produkowane są w rosyjskiej „fabryce trolli”, w której zatrudnione są dziesiątki ludzi, pracujących zmianowo przez całą dobę, aby oddziaływać na sposób myślenia Internautów w różnych strefach czasowych? A co jeśli towarzyszą jeszcze temu niebotycznie wysokie kwoty pieniędzy, zabójstwa i nagłe znikanie ludzi?
Książkę Jessiki Aro, mimo że jest to reportaż, czyta się niczym najlepszy kryminał szpiegowski, z ciągłymi zwrotami akcji, niebezpieczeństwami – historie tam przedstawione pochłaniają bez reszty. Najbardziej ekscytujące w tej książce jest jednak to, że żadna z opisanych tam historii nie jest fikcją literacką – to zdarzyło się (i w wielu przypadkach dzieje się nadal) naprawdę.