Teczka

Wiele wskazuje na to, że moja przygoda z rodziną Petrycych znalazła już swój finał. „ Teczka „ odbiega trochę tematem od pozostałych dwóch części. Przede wszystkim tło akcji nie jest umiejscowione, jak wcześniej w okresie drugiej wojny światowej. Tym razem autorka przenosi czytelnika do ponurych lat dziewięćdziesiątych, natomiast rodzina Petrycych przeżywa rodzinne zawirowania.

„ Teczka „ jest kontynuacją „ Bezimiennych „, jeżeli chodzi o lata dziewięćdziesiąte, akcja toczy się dalej nieprzerwanie, nie ma tu takiego przeskoku w czasie, jak to miało miejsce na początku sagi.
Największą uwagę przyciąga tutaj tytułowa „ teczka”, zawierająca dokumenty dotyczące przybranego ojca Maksymiliana, a jej fragmenty, które wypłynęły rzucają cień na krystaliczny wizerunek Benedykta. Maks ponownie przyjmuje rolę detektywa próbując oczyścić dobre imię ojca, a poszukiwania zagadkowej teczki zaprowadzą go aż do Francji, do tajemniczej kobiety. Pomaga mu w tym dziennikarka znana z pierwszej części. Tymczasem w domu rodziny Petrycych tak dużo się dzieje … problemy w pracy żony Maksa oczekującej piątego dziecka, wypadek syna, zdrada córki dotycząca pamiętnika babci, która nieoczekiwanie wychodzi na jaw.

Fabuła „ Teczki” ma więcej dynamiki niż „ Bezimienni „ zapewne za sprawą wątku głównego bohatera, który za wszelką cenę pragnie oczyścić z zarzutów swego ojca. Śledziłam jego poczynania z zapartym tchem, bo także koniecznie chciałam dociec prawdy.

Nie sposób ...

Bardzo ciekawie. Temat interesujący. Nie mogłam się oderwać.