Tarcza Gai

„Tarcza Gai” to antologia związana z cyklem „Kroniki Żelaznego Druida”, która zawiera dziewięć interesujących, wciągających, w większości wcześniej w Polsce nieopublikowanych opowiadań, pozwalających zapoznać się z dawnymi przygodami Atticusa (na przykład dowiedzieć się, jak nasz bohater przyczynił się do stworzenia „Makbeta” Szekspira, a także odkryć jego zaangażowanie w poszukiwaniach Świętego Graala), ale też z wydarzeniami mającymi miejsce pomiędzy tomami „Kronik…”, które uzupełniają przedstawione tam wątki. Z każdej z tych historii można dowiedzieć się czegoś ciekawego o Atticusie (chociażby odkryć, jak wpadł na pomysł przysposobienia sobie zwierzęcego towarzysza albo wykonania charmsów) czy pośmiać się z komentarzy niezastąpionego Oberona (psy i kiełbaski górą!). Czyta się go ekspresowo i bezproblemowo – strony uciekają niepostrzeżenie, a ostatnia kartka przychodzi zdecydowanie zbyt szybko. Polecam. :)

Tom opowiadań o (do niedawna) ostatnim druidzie Atticusie, zwanym czasami Siodhachanem, jego uczennicy Granuaile i uporczywym psie Oberonie, marki wilczarz irlandzki. Miękkie okładki, biały papier, dobra jakość korekty, sporo pozostawionych anglicyzmów w tłumaczeniu, ale raczej uzasadnionych.
Kevin Hearne szybko i sprawnie produkuje kolejne tomy przygód druida, a opowiadania opisujące nieznane historie z ponad dwóch tysiącleci życia druida oraz wypełniające luki pomiędzy poszczególnymi tomami cyklu zostały zebrane w "Tarczy Gai". Opowiadania napisano zbliżonym stylem, chociaż niektóre są raczej horrorami niż fantasy. Osób znających dotychczasowe tomy "Opowieści Żelaznego Druida" zachęcać do lektury zapewne nie trzeba, ale mnie cykl ten zdążył już nieco znużyć, zwłaszcza monotonne rozmowy druida z jego umiarkowanie inteligentnym psem, stanowiące, nomen omen, żelazny punkt każdej książki cyklu o Żelaznym Druidzie i (niestety) również każdego opowiadania. To co miało być humorystyczną atrakcją, z czasem stało się upierdliwym wypełniaczem stron, wiecznym festiwalem zrzędzenia o mięsie i jego przetworach oraz sukach. Po pewnym czasie, zamiast śmieszyć, fragmenty te zaczęły wywoływać u mnie odruch wymiotny i chęć pomijania ich, tym bardziej, że pies w zasadzie nie pełni w książkach żadnej innej roli oprócz wypełniacza. W opowiadaniach jest to nawet bardziej widoczne niż w powieściach. Książki Hearne'a maja jednak dla mnie też sporo pozytywnych cech, towarzyszących ich walorom r...