Taki właśnie jest grudzień

Różnorodne jest nasze życie, raz daje nam dobrą kartę, raz spadamy w dół i czujemy się niedocenieni, bez wartości i emanując negatywnymi emocjami.

Taka właśnie jest kolejną książką Donala Ryana. Samotność i wycofanie społeczne bijące od głównego bohatera wylewa się z treści i znajduje miejsce w naszej empatii. Współczujemy mężczyźnie, mierzymy się z jego słabościami i przeżywamy jego lęki, wracamy do przeszłości i niezagojonych ran.

Poznajemy rok z życia Johnsey'a Cunliffa, rok osobliwie tragicznym, który zabiera z tego świata ostatnią osobę i podporę, jaką jest postać matki, pozostawiając go samemu sobie.

Złamane serce, brak poczucia bezpieczeństwa powimo rozwoju i dorosłości w dalszym stopniu odbija się na nim. Jest to bohater niezwykle traumatyczny nic nie wnoszący w swoje istnienie, a tym bardziej nie idzie w kierunku zmiany życie na lepsze. Jest momentem, o który odbija się każdy, pozostawiając na nim przeróżne ślady.

Pomimo przedstawianych tak wielu negatywnych i dołujących emocji, człowiek czytając ''Taki właśnie jest grudzień'' dostaje od lektury wysublimowany od narratora humor. Jednak nie można się skupić wyłącznie na bohaterze powieści, mianowicie autor porusza temat rzeczywistości ogarniającego nas świata i przede wszystkim oddziaływania na status w społeczeństwie.

Książka z pewnością jest specyficzna i nie każdemu przypadnie do gustu. Jeśli jednak masz za sobą poprzednią powieść '' Dwadzieścia jeden uderzeń serca'...

Rok z życia Johnseya Cunliffe’a. Rok, który obfituje przede wszystkim w samotność i tęsknotę za kimś utraconym. Johnsey to młody Irlandczyk mieszkający na prowincji. Od najmłodszych lat zmagał się z brakiem akceptacji ze strony rówieśników - winił za to swoją tuszę, gapowatość i naiwność.
Los, który dwa lata wcześniej zabrał mu ukochanego ojca nie jest najłaskawszy - bohaterowi umiera matka, pozostawiając go samemu sobie.
•
„Taki właśnie jest grudzień” to nieco ponad 200 stronnicowa studium o samotności i tęsknocie. Ujęła mnie perspektywa, z jakiej Autor opisuje zmagania głównego bohatera z szarą rzeczywistością - perspektywy mężczyzny rozpaczliwie poszukującego akceptacji i miłości.

Wydawać by się mogło, że to smutna i dołująca historia. Mój odbiór był nieco inny - owszem, temat jest przygniatający, ale atmosfera nie jest w żadnym stopniu duszna. Narracja jest bardzo subiektywna, dominują osobiste myśli, złości i nadzieje. Jest gorzko-poważnie-zabawnie. A tych zabawnych fragmentów było naprawdę wiele!
•
Donal Ryan napisał mocno skondensowaną, przesyconą emocjami opowieść, w której aż kipi od nadziei. Dokładnie tak. Bohater, który uważa swoją sytuację za fatalną (kilkakrotnie myśli o samobójstwie, jednak trudno mu znaleźć dobry moment) w głębi serca żywi ogromna nadzieję za zmianę swojego losu. Bo przecież każdy zasługuje na szczęście!
Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić - czasem denerwowała mnie skrajna nieporadność bohatera i jego b...