Szkocka baronessa

Zaczęły się wakacje. I jest ciepło. Oznacza to, że się włóczę, a czytanie odłożyłam na czasy chłodniejsze (tak, wiem, że nie jestem klasycznym molem książkowym, który wakacje spędza z toną książek). Czytnik jednak mam i wożę. I czytam wieczorami. Dlaczego o tym piszę? Ano dlatego, że normalnie przeciętny harlequin łykałam w jeden wieczór. Tu mi zszedł tydzień.
Cały tydzień czytałam jeden harleguin - to świadczy o wszystkim.
O tym, że książka napisana jest słabo i niewciągająco.
O tym, ze fabuła jest mętna i nijaka.
O tym, że romans jest wciśnięty w sumie na siłę i niby jest, ale go nie ma.

Główna bohaterka jest wnerwiająca, delikatnie rzecz ujmując. Chciałoby się rzec, "pieprzona baronówna", której się wydaje że jest Bóg wie kim. Wkurzała mnie. Naprawdę.
Jedynym, ale za to dużym plusem tej książki jest pokazanie tradycji sokolnictwa w Szkocji. I wydaje mi sie - bo nie jestem w stanie ze swoją wiedzą historyczną tego sprawdzić - że klimat Anglii i Szkocji z początku tysiąclecia został utrzymany i zostały tu przekazane podstawowe fakty historyczne (akcja naprawdę dzieje się w ...). Na ile w prawdziwych okolicznościach historycznych, to już do oceny osoby bardziej zapoznanej z historią i wyspami.

Nie jest ta lektura zła. Nie jest dobra. Jest w miarę. Ale wystarczy. :)