Szczęśliwa hańba. Lieto disonore. Wybór wierszy. Poesie scelte

Człowiek, który nigdy nie związał się z żadnym ugrupowaniem ani z żadnym pismem. Który pokochał Rzym na tyle, że po przeprowadzce do niego, został w nim już do końca. Który nigdy nie podjął długotrwałej pracy. Który został odrzucony przez społeczeństwo, tylko dlatego że otwarcie przyznawał się do swojej orientacji. Który zmarł przez to w samotności i biedzie.

O życiu Sandro Penny wiemy niewiele, a najbardziej wymownie o nim traktuje jego własna poezja. Jest prosta i szczera. Silnie osiada na duszy i mocno oddziałuje na emocje. Jest w niej szczęście, ale przede wszystkim pokłady bólu, które łamały moje serce. Pod słowami czułam wiele duszących emocji, jakie intensywnie na mnie wpływały i sprawiały, że postać poety stawała się mi bliższa. Że jego przeżycia zamieszkały we mnie i już na zawsze mają mi towarzyszyć. Uczucie wspaniałe.

Wydawnictwo Austeria mocno zapunktowało u mnie sposobem, w jaki tomik został skonstruowany. Obok tłumaczenia Jarosława Mikołajewskiego możemy przeczytać oryginale utwory Penny, przez co pierwszy raz żałowałam, że nigdy nie uczyłam się włoskiego. Wiersze ułożone zostały według tomików w jakich wcześniej można było je znaleźć (choć mamy tutaj również kilka nie publikowanych utworów) z zaznaczeniem przedziału lat ich powstawania. Dla zachowania estetyki nie brakuje pustych stron, a papier na jakim całość została wydrukowana... Ach! Mogłabym go dotykać i dotykać! Mamy tutaj trzy rodzaje materiału (matowa okładka, gruba wklejka i gła...

Poezja jest pieśnią duszy, jest próbą głębokiego schowania się gdzieś w sobie, jest wewnętrznym widzeniem świata i siebie. Jest słownym odbiciem, refleksją, muzyką. Budzi w nas najczulsze nuty i pozwala obejść się bez obrazów. Zamknięta w międzysłowach wytwarza w naszych sercach obraz. I każdy widzi go inaczej. Nie inaczej jest z poezją Sandro Penna, która opada na dno serca i chwyta każdy najmniejszy okruch wrażliwości. Stworzona z najdelikatniejszych materiałów, odbija drżące emocje. To w niej widzimy bielone ściany domów, biały marmur mostów, a zewsząd otacza nas oddech morza i szum rzek. Jego słowa odurzają, jak tłoczony w żyły narkotyk, są jak nieprzekraczalny dla postronnych mur, za którym kryją czułość i miłość. Ubrane w pozory prostoty zachwycają swoją złożonością. To nie jest zbiór, który po przeczytaniu się zapomina, on rezonuje i odbija się swoim rytmem w duszy. To po nim malują się w naszych oczach ból, słodycz, radość i melancholia. A każde słowo jakże niewyobrażalnie raduje.. I jeśli mielibyście przeczytać choć jeden tomik poezji, niech to będzie ten właśnie, bez zbędnych słów, po prostu poczujcie jego emocje.