Autor podejmuje niezwykle interesujący i mało zbadany temat przemian religijności muzułmańskiej w radzieckim Azejberdżanie. Książkę cechuje podejście interdyscyplinarne - autor swobodnie porusza się na gruncie historii, socjologii, antropologii kultury, religioznawstwa i politologii, korzystając z ciekawego materiału zebranego podczas badań terenowych, konfrontowanego potem z radzieckimi opracowaniami etnograficznymi. Większość rozważań koncentruje się wokół przyjętej w zachodniej socjologii islamu dychotomii islam wysoki/islam ludowy, a za jedną z pozostałości systemu radzieckiego uznaje się tu zachwianie równowagi między tymi dwoma komponentami religii muzułmańskiej na korzyść tego ostatniego. Autor błyskotliwie rozprawia się z niektórymi dogmatami o radzieckim islamie przyjętymi przez zachodnią sowietologię.