Opinia na temat książki Światła w popiołach

Ola Mak­sy­miec zginęła w pożarze ponad dwadzieścia lat temu, ale teraz odnaleziono jej świeżo zwęglone zwłoki. Tym samym Seweryn i Burza dostają do rozwiązania kolejną zagadkę kryminalną.

Miałam obawy, że Remigiusz Mróz nie stworzy kolejnego tomu serii o Sewerynie Zaorskim. Byłaby to nieodżałowana strata. W trakcie czytania "Światła w popiołach" utwierdzałam się w przekonaniu, że tym razem fabuła zmierza do definitywnego końca. Uff... Jednak nie. Autor nie zamknął kilku furtek, więc można spodziewać się kontynuacji. Podobnie rzecz się ma wątku obyczajowego. Szykuje się prawdziwa bomba.

Jeśli chodzi o bohaterów, to już wcześniej zostały stworzone dogłębne szkice psychologiczne. W tym tomie zostały one podtrzymane. Jednych darzyłam większą sympatią, drugich mniejszą, ale muszę wspomnieć o Lidce. Rezolutna dziewczynka kradnie serce. Jest to najlepiej stworzona postać dziecięca, jaką udało mi się spotkać w literaturze. Ona nie zostawia po sobie śladu, ona z buta wjeżdża i nie hamuje wrotek. Genialna postać.
Prokuratorka Labocha, której nie znosiłam, została odsunięta, a jej miejsce zajęła Karolina Siarkowska z prokuratury krajowej. Ta postać jest przeze mnie do zaakceptowania.

Jest to kolejna książka, która trzyma poziom napięcia zarówno niepewności w wątku kryminalnym, jak i emocjonalnym, a nawet erotycznym, w wątku obyczajowym.