Światełko w mroku

Drugi tom autobiografii Dawkinsa "Światełko w mroku", ma inny charakter, stąd konstrukcja książki jest różna od tomu pierwszego. To pogrupowane w kilka tematycznych rozdziałów historie fascynacji przyrodniczych, uwag nad codziennością uniwersytecką, kontaktów z mediami i polemik z oponentami.

Pierwszy rozdział, najzabawniejszy, to świetne anegdoty uniwersyteckie, historie egzaminowanych i egzaminujących, szczególnie podczas trudnego, legendarnego oxfordzkiego testu końcowego. Próbka paniki studenta (str. 29):

"David McFarland, tutor psychologii (...) opowiadał mi kiedyś, że zadzwonił do niego jeden z nadzorujących egzamin pracowników uniwersytetu, by poinformować, że : 'Niepokoimy się o pańskiego ucznia, pana X. Stawia coraz większe litery. Teraz już każda ma ponad trzy cale.' "

Ciekawe w tej części wydały mi się również opisy długich debat uniwersyteckich o dopuszczeniu kobiety do studiowania w Oxbridge. Okazuje się, że to proces dyskutowany, głosowany, analizowany przez lata na kolegiach. Brytyjskie uczelnie w tej materii słyną z konserwatyzmu.
Z zazdrością czytałem o podróżach, które Dawkins odbył. Były związane z pracą, jak interesująco opisany pobyt na tropikalnej wyspie panamskiej, wyprawy afrykańskie, czy zupełnie prywatne fascynujące polowania na kałamarnice olbrzymie lub wyprawy śladami Darwina na wyspy Galapagos. Jak bardzo można być zaskoczonym tym, co się zastanie w głuszy, opisuje autor przytaczając przygodę przyjaciół (str. 129):...