Świat według Garpa

Chyba się z tą książką rozminęłam. Ileś lat temu pewnie by mnie zachwyciła, teraz - jakoś nie porusza. Czy to ja się zestarzałam, czy ona, a może obie? Coś, co było rewelacją, objawieniem bądź skandalem w roku 1978, albo i 1984, gdy wyszło pierwsze polskie wydanie, dziś budzi co najwyżej nostalgiczny uśmiech lub wzruszenie ramion.
Moja ocena ewoluowała w trakcie czytania - za początek, czyli absurdalne perypetie Jenny Fields byłam gotowa dać 8, za środek, czyli twórczość Garpa i jego oraz szanownej małżonki seksualne ekscesy - najwyżej 2. Dopiero po przełomowym wypadku narracja znów nabiera wigoru i zaczyna ciekawić. Na jakieś 7. Czyli za całość jakieś 6/10.
Może dlatego nie zachwyciło, że Irving jakby nie wiedział, co pisze. Początek to surrealistyczna czarna komedia, środek - nudna literatura kampusowa (w sensie typowo amerykańskiej opowieści o profesorach college'u, ich żonach, kochankach i ambicjach literackich), w końcówce wraca znów absurd, ale w lżejszej tonacji, z większą sympatią dla postaci. Gdyby całość była napisana tak, jak ostatnie rozdziały, sama krzyknęłabym: arcydzieło!

Dzisiaj troszkę klasyki :)
Jeśli nie znasz historii T.S.Garpa to zachęcam cię do lektury.

Garp jest dzieckiem feministycznej pielęgniarki, która aby zajść w ciążę wykorzystuje w szpitalu rannego w głowę sierżanta. Jak wykorzystuje łatwo się domyślić. Faktem jest, że ojciec Garpa umrze, nie mając świadomości bycia ojcem.

Silną osobowość matki znacząco wpływa na dorastanie Garpa.
Stara się on jednak szukać swojego szlaku, poznaje kobietę i decyduje się założyć rodzinę.
Proza życia i rozczarowania nie oszczędzają go jednak, a los ma dla niego całkiem sporo gorzkich chwil.

Marzeniem Garpa jest zostanie pisarzem.
Jeśli jednak na rodzinę Garp przypada jakiś pisarz to zostaje nim jego matka. I co druzgocące - osiąga ona sukces.

Garp jest marzycielem i widać jak lekko stąpa po ziemi.
Bywa irytujący, powolny, ale także ciepły i stały.
Ja jednak szybko go polubiłam i może właśnie dlatego byłam momentami na niego zła oraz bywały chwile w których było mi go szkoda.

Jest to dla mnie obraz, że można przeżyć całe życie tak naprawdę nigdy nie żyjąc jak się chce.

Wejdźcie w „Świat według Garpa” a zobaczycie jak wielowymiarowa to historia.