Stacja tajga

Petra Hůlová jest jeszcze dziś stosunkowo młodą autorką, ale jej powieść o tajdze, o zderzeniu cywilizacji radzieckiej z tradycyjną społecznością syberyjskiego ludu Karów (chodzi w rzeczywistości o Koriaków? Kereków? Chantów?) wydaje się bardzo dojrzałym dziełem. A napisała je już w wieku 29 lat. To prawda, że większość wybitnych utworów światowej literatury pisali autorzy, którzy nie byli starsi, ale dziś są inne czasy, dojrzewa się dłużej, więc to jednak nieco zaskakuje...

Dojrzałość (a może należałoby pisać: brak iluzji co do człowieka a zwłaszcza człowieka radzieckiego?) tego utworu polega m.in. na tym, że wszystkie okropieństwa, o których opowiada, przedstawia w taki sposób, iż wiemy, że tak właśnie musiałoby się to odbyć, że właśnie tak może wyglądać tam dzień powszedni, a przy tym nie ocenia swych bohaterów - mało tego - pozwala uwierzyć, że w tym środowisku rzeczy inaczej nie mogły się potoczyć. Potwierdzają to reportaże z tamtych terenów. Na dodatek my, którzy mieliśmy szansę zetknąć się z socjalistyczną rzeczywistością bezpośrednio, wewnętrznie natychmiast wiemy, że to wszystko - psychologicznie i społecznie - bezwzględna prawda, to mogło się zdarzyć - podpowiada to nam nasze doświadczenie. Czyżby Hůlová zdołała to w lot poznać podczas swych podróży do Mongolii w roku 2000 i 2001 (miała zaledwie 21-22 lat)? Bo obraz postsowieckiej i sowieckiej rzeczywistości jaki się wyłania z kart powieści jest spójny i nie zatrzymuje się na powierzchni - sięga w głąb l...