Opinia na temat książki Sprawa Sary

„Sprawa Sary” to thriller psychologiczny o 13-letniej Sarze i jej tajemniczemu zaginięciu w lipcową noc 1993 roku. To rozbudowana obyczajowo opowieść, którą poznawałem dzięki Witoldowi, dziś 40-letniemu dziennikarzowi śledczemu, dawniej koledze Sary. Historię Sary poznawałem z dwóch perspektyw czasowych - teraz i wtedy.

Czytałem. Towarzyszyłem. Obserwowałem. I wyciągałem własne wnioski. Na chłodno odnotowywałem swoje spostrzeżenia, zapisywałem znaki zapytania. Szukałem... A im głębiej zanurzałem się w historii zaginionej Sary, tym miałem większe wrażenie, "że synapsy w moim mózgu doznały zwarcia", co zaburzało mi kojarzenie faktów, wyciąganie wniosków czy składanie urywków zdarzeń w jedną całość. W moim umyśle autorka zasiała ziarenko niepewności, które zaczęło kiełkować. Zapadałem się w sobie...

Karolina Glogowska tak pięknie mną manewrowała, że w pewnym momencie już sam nie wiedziałem co i jak. Zebrane tropy prowadziły w "zupełnie inną stronę, do różnych możliwych rozwiązań". To sprawiało wrażenie, że oddalałem się od sedna sprawy, zamiast zmierzać ku jej rozwiązaniu.

Byłem oszołomiony informacjami jakie w pewnym momencie zaczął przyswajać mój mózg. Przepracowanie tej wiedzy trochę mi zajęło. A tu znów jak grom z jasnego nieba walnęły mnie kolejne newsy.

Potrzeba odkrycia prawdy była silniejsza niż zdrowy rozsadek, który podpowiadał mi "nie czytaj dalej". Brnąłem jednak w tajemnice i kłamstwa, których tutaj nie brakowało. "Prawda była jak kłujące pnącze, które oplatało mnie, zaczynało dusić i wbijało w moje ciało ostre kolce".

To nie jest zwykła opowieść o zaginięciu nieletniej. Autorka za sprawą Sary przemyciła do mojej świadomości kilka bardzo ważnych społecznie kwestii, jak chociażby "wychowanie do kultury molestowania i gwałtu". Słowami Witolda, jego wspomnieniami z dzieciństwa autorka opowiedziała mi o tym, co trudne, niewiarygodne i "zamiecione pod dywan". Czytałem z zapartym tchem.

Polecam! Czytaj!