Splątanie

 "Splątanie"... a może winno nadać się temu tytuł "Poplątanie"? Ofiary śmiertelne, demony, jakieś mary czy po prostu byty niematerialne. Ot jest śledztwo, ale w dziwnym klimacie. Nie! w dziwacznym. Na kartach "Splątania" dochodzi nie tylko do przenikania się gatunków, ale przede wszystkim rożnych elementów, z którymi już gdzieś mieliśmy okazje się spotkać. I to wszystko z biegiem kolejnych rozdziałów zaczyna drażnić, bo smakuje jak wczorajsze danie (a może to sygnał, żebym mniej czytała tego typu lektur?). 
 Do tego bogata metaforyka przyczyniła się do powstanie nazbyt wystudiowanych opisów oraz przesadzonych obrazów rzeczywistości. Drażni drobiazgowość, z jaką Autor dokonuje charakterystyki przestrzeni, miejsc, jak i przesadnie nadpisywanych opisów sytuacji mającej świadczyć o nadchodzącym zagrożeniu. Od samego początku jest podkreślane, iż coś wisi w powietrzu, czają się cienie i to nie takie zwyczajne, ale upiorne. Gdzieś blisko czai się coś nieludzkiego, a ja czytając o tym zamiast mieć dreszcze i coraz bardziej rozbiegane oczy nad treścią zaczynam się frustrować, że to takie nijakie.
 Zdarzały się momenty, gdy odczuwałam jakoby Autor mamił obszernym nakreśleniem każdej subtelności typu: w jaki sposób ktoś na kogoś spojrzał, bądź odłożył gazetę, tylko po to, żeby marnować mój czas. Bo przecież absolutnie tego typu teksty nie przyciągają uwagi czytelnika lubiącego się w grozie i zdecydowanych opisach, które usadziłyby go w fotelu, a nie powodowały rozglądanie ...