Opinia na temat książki Smutki wszelkiej maści

Mariana Leky "Smutki wszelkiej maści", przełożyła Agnieszka Walczy,

Zabierając już jakiś czas temu do samotu "Smutki wszelkiej maści" nie spodziewałam się zupełnie, że mnie –osobie nie przepadającej za lataniem, zaraz po starcie już w pierwszym rozdziale przyjdzie spotkać bohaterkę, która mierzy się z podobnym lękiem, a której napotkany podczas spaceru z psem, opowiadajacy i przeróżnych ludzkich supermocach, chłopiec mówi, że to właśnie strach pasażerów przed lataniem utrzymuje samolot w powietrzu. Zaliczając w ten sposób lęk oraz wszelkie jego odmiany do kategorii zachowań, o których można mówić z uznaniem. Po tych słowach leciało mi się zupełnie inaczej. Jakoś tak przyjemniej.

Nie spodziewałam się, że "Smutki wszelkiej maści", które okazały się tak różne od dość rozczarowującego mnie, choć ukochanego przez wielu innych czytelników i czytelniczek "Snu o okapi", będą potrafiły tak mnie otulić. Prostotą a także pokazaniem, że w swoich słabościach nie jesteśmy na świecie sami, bo obok żyją ludzie, którzy czują się podobnie. Wystarczy się rozejrzeć. Zadbać o siebie. Zauważyć innych. Proste, życiowe prawdy, które jakże często okazują się trudne, by je ubrane w przeróżne leki, okiełznać.

Okazuje się, że "Smutkom wszelkiej maści" pasuje też swego rodzaju felietonistyczna forma. Kilkanaście zebranych w spójną całość krótkich rozdziałów tworzy zwartą pełną empatii opowieść o ludziach, takich jak my. Bez zbędnego moralizowania. Otulającą jak ciepły kocyk. Ogrzewającą jak aromatyczna zimowa herbata.

P.S. Tuż przed lądowaniem mojego samolotu w jednym z ostatnich rozdziałów wątek lotniczy pojawił się po raz kolejny. Przypadek?