Smuga krwi

Już po raz trzeci Theorin zauroczył mnie swoją opowieścią. Jego opisy Olandii, tej malowniczej wyspy należącej do Szwecji okazały się tak sugestywne, że naprawdę miałam ochotę w jednej chwili spakować najpotrzebniejsze manatki, zarezerwować bilet na samolot i polecieć, zobaczyć tę naturę, te plaże, te wiatraki... nawet jeśli w lutym owa wyspa jest średnio przyjazna ludziom.

Olandia, nazywana szwedzkim rajem na Bałtyku, czasami pokazuje swoje zupełnie nierajskie oblicze. Przynajmniej niezbyt rajska jest historia opowiadana przez autora. Historia, która w dużej części dzieje się właśnie na Olandii. Grzechy ojców, zemsta skrzywdzonych, całkiem współczesny strach o własne dzieci, samotność, wyobcowanie, to wszystko i wiele więcej spotykamy w tej opowieści. A to wszystko na tle wierzeń w trole, elfy i sprawczą moc legend o nich.

Co krok towarzyszyło mi coś w rodzaju ostrzeżenia i mamrotałam pod nosem ,"Uważaj, czego sobie życzysz, ... Vendelo. Można powiedzieć, że Vendela jest w tej historii jedną z głównych postaci, ale wcale jej nie polubiłam, a za te krowy i za... to drugie z chęcią bym ją przykładowo ukarała. Ale też muszę przyznać, że to właśnie jej postać wywołała u mnie największe emocje. Therin pozostaje nadal jednym z pisarzy, na którego mam oko.

Dużo lepsza niż poprzednia część.

Theorin na pierwszy plan położył mocniejszy akcent na dość skomplikowane historie kilku bohaterów, których problematyczna przeszłość mocno namiesza w teraźniejszości. Surowy skandynawski klimat, który i tutaj jest dość mocno wyczuwalny idealnie współgra ze szczyptą folkloru i lokalnych, olandzkich wierzeń.

Nawet i nieźle się to czytało. Jednak nadal stawiam "Zmierzch" na piedestale, jako najlepszą część z kwartetu. Coś czuję, że czwarta i ostatnia część również nie zdoła się w tym wypadku przebić ponad tę pierwszą. No ale przekonajmy się, czy rzeczywiście tak będzie....