Smak deszczu

czyta się bardzo lekko i szybko, może nawet dałabym lepszą ocenę /jednak ilość słodkich zakończeń mnie zemdliła ;)

Świat Jeremiego się wali. Joanna nie może pogodzić się z teraźniejszością. Przypadkiem spotykają się w Zakopanem i to jedno spotkanie wpłynie na życie obojga.

Nie lubię romansów. Nie lubię też obyczajówek, w których głównymi wątkami są wątki miłosne. Okazuje się jednak, że da się napisać w tym gatunku coś tak dobrego, że nawet mnie, zatwardziałego przeciwnika, to przekona.

To jedna z tych książek, które czytają się same. Sto procent relaksu i oderwania się od szarej rzeczywistości. Nie jest to jednak wyłącznie lekka i nic niewnosząca lektura. Co to, to nie. Autorka porusza ważne tematy, szczególnie skupiając się na zaufaniu jako filar relacji międzyludzkich.

Na największą pochwałę zasługują postaci. Wachowicz potrafi tworzyć bohaterów wielowymiarowych, autentycznych, w których możemy zobaczyć siebie. To nie jest łatwa sztuka.

Jest jeszcze coś, czego nie lubię w książkach - ciekawostki, informacje nie na temat itd. I ja nie wiem co tutaj się stało, ale one w tej książce występują i nie dość, że czytałam je z zapartym tchem, to jeszcze googlowałam na ich temat. Kłaniam się nisko autorce, bo dokonał niemożliwego :)

W skrócie można powiedzieć, że „Smak deszczu” jest takim moim wyjątkiem od reguły. Podobało mi się w zasadzie wszystko - od fabuły, przez język, po elementy, za którymi zwykle nie przepadam. To jest dla mnie niemałe zaskoczenie. I to j...

Jeremi ucieka do Zakopanego, po odkryciu pewnej tajemnicy sprzed lat. Tam poznaje Joannę, która również uciekła przed swoimi obecnymi problemami. Los powoduje, że się poznają i rodzi się między nimi uczycie. Mogłoby się wydawać, że to zwykły romans, ale po czasie odkrywają, że to coś więcej. Nagle Joanna znika, a Jeremi próbuje ją odnaleźć, ale nie jest to wcale takie łatwe.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Małgorzaty, ale na pewno nie ostanie. Bardzo przypadł mi do gusty styl Autorki. Przez książkę płynęło się, pojawia się dużo uczuć, tych szczęśliwych, ale też tych smutnych.

“Smak deszczu” pokazuję jak bardzo mogą zamieszać niedopowiedzenia, przemilczenie swoich myśli i niemówienie otwarcie o swoich uczuciach.

Czytając książkę naprawdę przeniosłam się w góry. Autorka idealnie oddała klimat wędrówek górskich, aż sama miałam ochotę wszystko rzucić i wyjechać do Zakopanego.

Jedyne co mi troszkę przeszkadzało to wstawki dość mocno opisujące na przykład historia pewnego budynku. Osobiście nie lubię takich elementów w książce, ale wiadomo to co mi przeszkadzało to innym nie będzie.

Gdy ominie się te fragmenty to
książka miała swój urok, a historia Jeremiego i Joanny zauroczyła mnie.