Skazana na skazę

Książka jest bardzo krótka, ma sześćdziesiąt stron i każdy wiersz przypisany jest jednej stronie bez względu na to jak niewiele ma linijek. One się nie rymują, nie mają żadnej zależności, bez żadnych znaków i niczego, co by sugerowało jakikolwiek styl. Są pisane duszą, a ona jak wiadomo nie ma granic. Z początku kiedy je czytałam to doszukiwałam się tutaj sensu, większego przesłania i ukrytych przekazów. I zupełnie niepotrzebnie, bo im bardziej szukałam, tym mniej widziałam. Dopiero po kilku z nich zaczęłam myśleć o tym co autorka chciała w nich przekazać. To, co dojrzałam to smutek, spostrzeżenie, że wszystko przemija, że nie mamy wpływu na nic, bo cokolwiek ma się stać, to i tak się stanie. Nie wiem dlaczego, ale wciąż czułam tutaj niewyobrażalny smutek, jakby stan depresyjny, może nawet wołanie o pomoc. Jakby ktoś tutaj niewyobrażalnie cierpiał, nie kochał siebie i nie lubił spoglądać w lustro. Jest też niewyobrażalna tęsknota, kiedy wyciąga swą dłoń, widząc go oczyma wyobraźni, a po drugiej stronie nikogo nie ma. Czasami zastanawiałam się, czy ta osoba odeszła, czy umarła, czy zwyczajnie kochała kogoś, kto nie zaszczycił ją tym uczuciem. Tylko podczas snu była względnie szczęśliwa. Nie będę się bardziej rozpisywała, bo warto samemu odkryć większość sekretów, które przekazuje w bezpośredni lub pośredni sposób. Najbardziej ich znaczenie dotrze do was podczas ciszy, kiedy to umysł będzie wyłapywał każdy najczulszy punkt w wierszu. Przed ostatni wiersz jedynie okazał się...