Sixth Grave on the Edge

Jak dobrze było zajrzeć ponownie do tego świata. Dawno mnie tam nie było. Zbyt długo, można by śmiało powiedzieć. Ale już nadrobiłam. Czuję się ponownie naładowana.
Ale nie tylko.
Mówiłam już wielokrotnie, że czytanie tej serii wzbudza we mnie niepokój. Jakieś widmo nieszczęścia, które wisi nad bohaterami. Jakby moje poczucie bezpieczeństwa nie mogło zostać zaspokojone, jakbym podświadomie wiedziała, że ta historia nie może skończyć się dobrze. Mało jest książek z tego gatunku z którymi jestem tak związana emocjonalnie. Jakkolwiek absurdalnie by to brzmiało, bardziej niż zwykle zależy mi na tym, aby było dobrze. Aby im się udało. Czy tak się stanie? Kurcze, nie wiem. Inaczej niż w przypadku Kate, Mercy, Gin czy Cat gdzie w sumie obojętnie jakby było i tak będzie dobrze.
No dobrze, mogę po raz kolejny wypunktować z jakiego powodu lubię tak te książkę. I wcale wielki i przystojny, o boskim/diabelskim ciele R nie jest numerem 1. Uwielbiam Charley. Z jej autoironią, podejściem do świata, pakowaniem się w kłopoty, byciem zarzewiem kłopotów, z twardym podejściem do życia i wiarą w ludzi ją otaczających. Z jej typowym podejściem „na zewnątrz”, a nie „do środka”. Choćby gdy dowiaduje się, że metodą zapobieżenia śmierci ludzkości jest jej śmierć. I jednozdaniowa akceptacja i zgoda. Jak dla mnie to Charley stanowi trzon tej książki, nie tylko w sensie fabularnym, ale może głównie emocjonalnym. Dzięki niej jesteśmy w stanie tak polubić jej otoczenie. Patrzeć na przyjaciół, s...

Charley musi odnaleźć osobę, która jest objęta programem ochrony świadków, albo jej przyjacielowi stanie się krzywda.
Zaczyna się wyścig z czasem i z ostrzeżeniami dla przyjaciół - nie ma ich znowu aż tak wielu.
Poza tym nasza kostucha ma kolejnego klienta z nietypową prośbą. Chce, żeby odzyskała dla niego jego duszę... Serio??
Związek z Reyesem wchodzi w nową fazę..... Wystarczy tylko powiedzieć TAK, tylko właściwie po co się spieszyć.
Polecam.