Simona

„Gdybym posłuchała rad osób, które uważałam za mądrzejsze od siebie, to dzisiaj byłabym zwykłym mieszczuchem krakowskim, zgorzkniałym w tym całym światku, jaki tam był, i miałabym niespełnione marzenie, że mogłam mieć zupełnie inne życie.”

Nie przepadam za biografiami. Obawiam się, zwłaszcza w sytuacjach, gdy mało znam osobę portretowaną i/lub autora biografii, że autor narzuci, bądź będzie próbował narzucić mi swoje sympatie lub niechęci, że zamiast obiektywizmu, dostanę autorską ocenę postaci czy faktów. I że tak naprawdę to nie będzie to krok zbliżający mnie do poznania danej osoby, ale spotkanie z autorską impresją na jej temat :). W tym wypadku moje obawy okazały się bezpodstawne. Było to moje pierwsze spotkanie z Simoną Kossak i z Anną Kamińską. Oba uważam za udane :). Mrówcza praca autorki sięgającej do bardzo różnorodnych źródeł pomagających stworzyć opowieść o życiu (a może bardziej: odtworzyć życie) niezwykłej kobiety, niezwykły takt i unikanie tego, czego nie lubię (a o czym wyżej:)), zaowocowały lekturą zadziwiająco lekką i przyjemną w odbiorze.

Książka opowiada o Simonie Kossak, córce ostatniego Kossaka, która nie poszła śladem panów Kossaków, ani pań z Kossaków, a odważyła się iść za swoimi marzeniami, bardzo odmiennymi od pasji tej artystycznej rodziny. Opowiada o kobiecie silnej, nieprzeciętnej, fascynującej. O kobiecie, która miała odwagę żyć inaczej.

PS
Nie sposób, przy lekturze "Simony...", nie zapytać siebie, co zrobiliśmy ze...

Przed przeczytaniem tej książki o Simonie wiedziałam niewiele - właściwie to nic. I bardzo cieszę się, że na nią trafiłam, bo wpłynęła na mój sposób myślenia i podejście do życia. Bardzo polecam.