Siedem pigułek Lucyfera

Historia diabła Marka za karę zesłanego do powojennej Polski wzbudzała we mnie najróżniejsze uczucia. W założeniu jest to tekst wyśmiewający początki PRL, rodzącą się władzę ludową, absurdy powojennej rzeczywistości, propagandę komunistyczną i 'uroki' życia codziennego. I rzeczywiście momentami jest śmiesznie, nie jestem jednak pewna, czy moje uśmiechy nie są bardziej zasługą lektora (Jacka Kissa) niż autora. Mnie w treści bardziej uderzyły, i wcale nie rozśmieszyły, opisy życia po okupacji i zakończeniu wojny - szaber, grabieże wszystkiego przez wszystkich, samowola i bezkarność żołnierzy radzieckich, straszne losy przesiedleńców i panosząca się władza. Sergiusz Piasecki zionie jadem w kierunku budowniczych Polski Ludowej i w moim odczuciu tak się w tym zagalopował, że straciła na jakości jego powieść. Po jakimś czasie zaczęło mnie nużyć pokazywanie: patrzcie jakie jełopy, patrzcie jacy idioci i tak dalej.

W przedmowie wydawca porównuje "Siedem pigułek Lucyfera" do "Folwarku zwierzęcego" twierdząc, że tytuł Piaseckiego przewyższa powieść Orwella. Niestety, przez nagromadzenie elementów jasnych tylko dla Polaków, nasz pastisz totalitarnych rządów jest nieczytelny dla szerokich rzesz czytelników. Do tego widoczne zaangażowanie autora razi, bo książka zalatuje propagandówką, tyle, że antyradziecką i antykomunistyczną. Mnie teksty tego typu drażnią, niezależnie od prezentowanych poglądów.

Na plus zaliczam:
- opisy mojego miasta Poznania i jego mieszkańców...

Przeczytałem zachęcony opinią z LC. Przyznaję też od razu, że nigdy wcześniej nie słyszałem o Sergiuszu Piaseckim.
Książka to w zamierzeniu satyra ukazująca najwcześniejszy etap narodzin PRL tuż po II wojnie światowej. Napisałem "w zamierzeniu" nie dlatego, że autorowi coś się nie udało, ale czytając niektóre fragmenty wcale nie było mi do śmiechu, bo chociaż to co ukazywały może współczesnym czytelnikom wydawać się surrealistyczne i kretyńskie, to takie rzeczy naprawdę miały miejsce. Z dzisiejszego punktu widzenia wydarzenia te jako żywo przypominają to czego dowiadujemy się o Korei Północnej. Świat uwielbienia dla wspaniałych przywódców, horrendalnej biurokracji, korupcji i rewolucyjnych haseł.
W tym świecie, po drobnych początkowych trudnościach, wspaniale odnajduje się główny bohater, diabeł IX kategorii imieniem Marek, którego Lucyfer w ramach kary za niedopilnowanie ognia pod kotłem z hitlerowcami wysyła na roczną zsyłkę do komunistycznej Polski. Polska przypomina robotniczo-chłopski dom wariatów, w którym szczytem marzeń jest bimber (przedsiębiorstwo kolejowo-bimbrownicze jest zresztą jednym z weselszych pomysłów autora) i paczka z UNRRY. Szalona kariera diabła jest dla autora okazją dla pokazania komunistycznego ustroju w jego najgorszym wydaniu. Takim się pewnie musiał wydawać ludziom, którzy uciekli przed tym horrorem na emigrację - zadziwiającym szaleństwem ogarniającym tłumy ludzi pod światłym przewodnictwem partii i lufami sowieckich sołdatów.
Warto...