Serce zdrajcy

Nie polecam, a nawet odradzam.
Dlaczego? Przeczytacie tu:

„Serce zdrajcy” Bena Creeda jest kontynuacją losów Rewola Rossela z „Miasta duchów”, jednak nic nie stoi na przeszkodzi, by czytać ją oddzielnie. Ja tak zrobiłam i teraz muszę przyznać, że były jednak momenty, w których żałowałam, że nie czytałam tomu pierwszego – przede wszystkim ze względu na głównego bohatera, która wydaje się postacią mocno skomplikowaną i równie mocno fascynującą. Fabuła tego tomu toczy się w powojennej Rosji, pośród zlęknionego społeczeństwa, które żyje w świadomości, że wystarczy jedno słowo, jeden gest niepopierający komunizm, a widmo zsyłki do łagru, w którym powoli się umiera, stanie się realnością. Historia prawdziwa w ogóle oddana jest tu bardzo dobrze: poznajemy jak wygląda życie w tak totalitarnym państwie, w samych łagrach, ale i często sięgamy do czasów II wojny światowej, walki o Leningrad, o Berlin. Wszystko to oddane jest równocześnie z wyczuciem i godną podziwu dokładnością. W intrygę kryminalną wplecione są jeszcze dwa inne ciekawe wątki – muzyki klasycznej i literatury. Sama intryga jest bardzo zagmatwana, budzi podziw dla autorów za tak sprawne usnucie tak skomplikowanej intrygi w jedną całość. Styl jest surowy, a ilość detali polityczno-historycznych wymaga od czytelnika skupienia. Na pewno jest to coś co spodoba się fanom wojennego i powojennego tła historycznego, jak i powieści szpiegowskich.

,,Śmierć i tak przyjdzie, bez względu na to, czy się jej boisz, czy nie."

Książka składa się z czterech aktów, a w tym sześćdziesiąt jeden rozdziałów. Im dalej końca, tym rozdziały są krótsze. Chociaż każdy z nich jest tutaj niepokojący, to jednak kończą się oznajmująco tak naprawdę nie pozostawiając niczego do dyskusji. Styl określiłabym jako stalowy. Niby są ładne porównania, niekiedy konkretne opisy i sceny, które mogłyby zostać przekazane w formie dramatu, ale autor postanowił zamienić je na sztywną stal. Nawet, kiedy mała dziewczynka częstowała ludzi cyjankiem, to tłumaczyła się, że lepsza byłaby ulga w ten sposób, niż cierpiące ciało w wyniku innego zagrożenia w bolesnym wydaniu. Nie było tam emocji, tylko brutalna prawda ukazana w niewinny sposób. Nawet zdarzały się tutaj żarty, ale mroźne niczym lód na Antarktydzie. Nie można z książką się utożsamić, ani spoufalić, gdyż żadna z postaci na to nie pozwala. Znajdziemy tutaj też trupy, których opis będzie trochę niesmaczny. Jak zwykle sceny obłożone w czarne żarty, które niby śmieszne, ale przekazane jakby czytelnik nawet nie mógł sobie pozwolić na odruch kącika ust. Być może jest to spowodowane tym, że mamy ukazane czasy tuż po wojnie, więc nikt tutaj nikomu nie ufa. Ludzie wciąż się boją, chodzą podenerwowani jakby wciąż spodziewali się ataku z każdej strony. Dowiemy się też jak wygląda bomba i z czego jest zrobiona, oraz jak wielkie może siać zniszczenie. A tak w skrócie, to pomiędzy tym wszystkim, co wam...