Serce Wojny

Po zakończeniu cyklu na "Chainfire" kolejne części sagi nie były już tak sprawnie napisane. Dużą krzywdę robi tłumaczenie, w pewnych momentach niestrawne (że przytoczę odmianę imienia Hannisa Arca - z "Arkiem", o "Arku" - od tej pory Hannisa nazywam Arkadiuszem. Nie mówiąc o zaimku "się" wstawianym nie w tym miejscu, w którym być powinien, aby forma była kompatybilna z treścią). Nie zmienia to faktu, że od "Pierwszej Spowiedniczki" Autor pisze trochę jakby od niechcenia, stylem przypominającym short messages, jak gdyby wątpił w możliwości Czytelników do zrozumienia zdań wielokrotnie złożonych. Czyta się szybko, bo tekstu mało i zastanawiać się nie bardzo jest nad czym. Saga zmieniła się w czytadełko, a była tworem ambitnym. Fabuła też trochę zawodzi - półumarli to dość oklepany wątek, akurat nie mój ulubiony, więc byłam rozczarowana, że po znakomitej "Nadziei Pokonanych" i perfekcyjnie skonstruowanym "Chainfire" Autor po nich sięgnął, jak gdyby brakowało mu pomysłów.

W tetralogii (od "Wróżebnej Machiny" począwszy) wydarzenia tragiczne opisane zostały w sposób strywializowany. Mam wrażenie, że Autor uznał, że jego "targetem" są młodzi - niecierpliwi - wychowani na grach komputerowych - spragnieni mocnych wrażeń, nad którymi nie będą musieli się zastanawiać, a nawet gdyby chcieli, to nie będą mieć czasu, bo kolejne mrożące krew w żyłach czeka na następnej stronie... W taki sposób między innymi została opisana śmierć mojej ulubionej bohaterki, nie próbowano zatrzyma...