Serce jak obłok

Właśnie wczoraj dotarła do mnie przesyłka z egzemplarzem numer 297. Czytelniczką i miłośniczką poezji Krzysztofa Kamila Baczyńskiego jestem przez więcej niż połowę mojego życia, tekst poematu jest mi więc znany. Trudno jednak opanować wzruszenie, gdy widzi się tak piękne wydanie, kiedy – otwierając książkę – można naprawdę ulec złudzeniu, że ma się przed sobą własnoręcznie przez Poetę zapisane kartki. Zresztą, można nie mieć ochoty w ogóle otwierać – okładka również jest zachwycająca. Odpisy utworów Baczyńskiego, które sam wykonywał, w sposób niezwykle staranny i artystyczny, do których często dodawał ilustracje (wszak i taki talent posiadał) i które darowywał zwykle najbliższym sobie kobietom (Matce i Żonie) – to jest jakby odrębny dział jego twórczości. Tu mamy do czynienia już nie tylko z kontemplowaniem genialnego poetyckiego słowa, ale i z kunsztem – rzekłabym – wykonawczym, praktycznym. Sama poezja Baczyńskiego jest piękna i okrutna jak baśń. Silnie metaforyczna – wprowadza w nierzeczywistość albo opisuje rzeczywistość, w jakiej żył Autor tak doskonale skonstruowanymi metaforami, że aż cisną się na usta pytania – gdzie i jak znalazł on takie słowa, jak udało mu się je połączyć w ciągi znaczeń, do których nic już nie można dodać ani nic z nich ująć? Wiele lat temu nie zdołałam obronić się przed urokiem i siłą tej twórczości, choć jest tak bolesna i przytłaczająca czasem, w jakim powstawała. Myślę, że jeżeli po to wydanie sięgnie ktoś, kto nie miał dotąd większej stycznoś...