Sekret hiszpańskiej pensjonarki

"Sekret hiszpańskiej pensjonarki" to było moje czwarte spotkanie z Mendozą. W tej książce - podobnie jak w "Przygodzie fryzjera damskiego" i "Awanturze o pieniądze albo życie" absurd goni absurd, a zwariowany łańcuch wydarzeń pędzi na złamanie karku. W tej plątaninie absurdów aż trudno się połapać, a odgadniecie zagadki wydaje się wręcz niemożliwe.
Bohater, który jest pensjonariuszem domu wariatów, doskonale sobie radzi w roli detektywa amatora. Jego metody są wprost niedorzeczne, ale przynosi to upragniony efekt. Mimo niekonwencjonalnych działań, systematycznie zmierza do celu, czyli rozwiązania zagadki zaginięcia dziewczynki z internatu lazarystek.
Mendoza bawi, zaskakuje wyrafinowanym językiem, zachwyca inteligentni dialogami. Zadziwia absurdalnymi i nieprawdopodobnymi sytuacjami.
"Sekret hiszpańskiej pensjonarki" to kryminał z potężną dawką humoru i absurdu, odbiegający od tradycyjnych konwencji. Ale to mi się u Mendozy podoba. Polecam.

 Gdy już się wciągniemy w przedstawiony świat trudno nie poddać sie temu szaleństwu.
 Chyba rzeczywiście trzeba być niezłym świrem żeby prowadzić śledztwo i to z takim skutkiem, zabierając czytelnika krętą ścieżką, na której natrafia się na różnorodne typy i historie przedziwne. Bohater - pacjent zakładu psychiatrycznego - występuje u Mendozy w roli detektywa, choć kto by śmiał sie doszukać w jego działaniach strategii śledczej.
 Kryminał, a w zasadzie jego parodia. Bohater książki skojarzył mi się ze sławnym serialowym detektywem Colombo. Niby niechlujny, jakby mu nie zależało i też z pozoru mało przypominający inteligentnego policyjnego węszyciela a jednak zawsze, może nieco okrężną drogą dochodzi do sedna sprawy. Po prostu nie odkrywa swoich atutów do końca i tak też widzę tutaj bohatera. 
 Do tego styl jakim posługuje się autor, nie tylko na wysokim poziomie, ale nacechowany humorem, inteligentnym dialogiem, ripostami. Przyjemnie obcować z taką literaturą i nawet jeśli to jest tylko satyra, to wyższych lotów. 

Zdumiewająca sprawa z tą książką. Dopuszczalny poziom głupawki i absurdu został według moich standardów mocno przekroczony, ale o dziwo … bardzo mnie to bawiło. Zwariowany, niedomyty obwieś, pacjent szpitala psychiatrycznego, na poły głupek, na poły geniusz, rozwiązuje zagadkę kryminalną stosując niekonwencjonalne metody. Tylko nie umiem sobie odpowiedzieć na pytanie, czy ta historia z zaginioną pensjonarką zdarzyła się w realu, czy tylko w głowie bohatera. W tle parodia hiszpańskiego społeczeństwa okresu transformacji sprzed kilkudziesięciu lat i dużo humoru i zabawy. Nie jest to oczywiście żadne arcydzieło, ale sympatyczna bzdurka - awanturka. Czytałam z przyjemnością i przy okazji w w praktyce sprawdziłam czym jest pikareska.

Jeśli ktoś (jak ja) pokochał „Stulatka, który wyskoczył przez okno…” lub bawi go Kuba Wędrowycz, to myślę, że przymknie oko na nonsensy i absurdy, nie zawiedzie się rodzajem humoru w „Sekrecie hiszpańskiej pensjonarki” i zaprzyjaźni z Szalonym Fryzjerem.