Opinia na temat książki Schronienia

Takiego literackiego zaskoczenia nie przeżyłam od dawna. Sądziłam, że mam do czynienia z jednolitą historią, która po prostu wraz z rozwojem wydarzeń nabrała lekko metafizycznego tonu, chociaż początek powieści wywoływał uczucie realności, wręcz dokumentalnej prawdy. Z czasem fabuła zaczęła przeplatać motywy baśni, powieści grozy, kryminału, a nawet dramatu. Pojawiały się soczyste kolory, ale też była nadnaturalna szarość i przytłaczający smutek. Wszystko wyrażone plastycznym językiem, do tego stopnia wyrazistym, że poznawanie doświadczeń głównej bohaterki dosłownie mnie bolało.

Jednak niech Was nie zwiedzie ten momentami abstrakcyjny i melancholijny początek, bo autor co jakiś czas serwuje szalone zwroty akcji, które ściągają na ziemię. Loubry igra z czytelnikiem, tworzy szaradę, której za żadne skarby świata nie da się rozwiązać, konia z rzędem komu się to uda. Nawet jeśli rozszyfruje się symboliczne znaki, to raczej i tak idzie się nie tą drogą co trzeba.

Podobno „Schronienia” to najlepszy francuski thriller ostatnich lat, nie dziwię się, mnie pozytywnie zaskoczył, choć nie była to łatwa lektura, ponieważ historia Sandrine wykańcza psychicznie, przygnębia, zawiera sporo zawiłości, iluzji, traum, tragedii i scen rozrywających serce. Oceniłam tę książkę wysoko, dałabym jej jeszcze wyższą notę, gdyby nie fakt, że w finale czułam się lekko oszukana. Teoretycznie wiedziałam w co się pakuję, ale fabuła mnie tak wciągnęła i zaangażowała, że jednak ten finał...zabolał, co nie zmienia faktu, że powieść jest wyśmienita.