Sami i pragnienie wolności

Rafik Schami "Sami i pragnienie wolności", przełożył Jacek St. Buras,

Do dziś z niesamowitą nostalgią wspominam "Sofię albo początek wszystkich historii" poprzednią powieść autora, którą kilka lat temu miałam przyjemność przeczytać. Historię Sofii, chrześcijanki zakochanej w Karimie muzułmaninie, który po latach, będzie mógł spełnić daną niegdyś, wtedy jeszcze młodej dziewczynie, obietnicę. Opowieść przepełnioną miłością, namiętnością, ale też grozą zmieniającej się rzeczywistości Damaszku.

Ta utrzymana w pięknej, jakby baśniowej stylistyce narracja, pojawia się również w kolejnej powieści Rafika Schamiego, pisarza urodzonego w Damaszku, tworzącego obecnie w Niemczech.

I tym razem literacka wyobraźnia prowadzi Rafika Schamiego do Syrii. Kiedy czytałam historię Samiego opowiedzianą przez Szarifa – młodego imigranta, a zarazem zamieszkującego tę samą ulicę przyjaciela chłopaka pewnemu, posiadającemu arabskie korzenie pisarzowi, miałam wrażenie, że widzę w nim alter ego autora powieści, a życiorys młodego Syryjczyka da się skonfrontować z niejedną rzeczywistą ludzką historią, doszukując się bliskiego pokrewieństwa z wieloma innymi człeczymi losami, należącymi do tych, którzy pod presją potęgującego się państwowego terroru zmuszeni są wziąć w swoje ręce odpowiedzialność za siebie, społeczeństwo i kraj.

W tej opowieści buzującej młodzieńczą odwagą, budzącym się poczuciem niezależności i chęcią ułożenia sobie normalnego życia jest jednak jes...

Niekiedy lubię sięgać po pozycje, które wydają mi się nietypowe. Tak właśnie było, gdy jakiś czas temu zobaczyłam zapowiedź najnowszej powieści Rafiego Schamika zatytułowanej „Sami i pragnienie wolności”, wydała mi się ona dosyć intrygująca m.in. za sprawą zarysu opowieści zamieszczonego na jej tylnej okładce.

Autor staje się słuchaczem opowieści młodego Syryjskiego uchodźcy imieniem Szarif, który odmalowuje przed nim, a jednocześnie przed czytelnikami, historię swojej niezwyklej przyjaźni z tytułowym Samim.

Śledzimy niesamowitą zażyłość dwóch chłopców, którzy zawsze i bez względu na wszystko stoją za sobą murem. Wszystko to ukazane jest na tle pełnego różnorodności przedwojennego Damaszku. Przedstawiciele nacji arabskiej współistnieją tutaj z chrześcijanami.

Snuta przez Szarifa opowieść o jego przyjacielu i wspólnych kolejach ich losów pokazana jest przez pryzmat wspomnień i odczuć Syryjczyka. Dowiadujemy się sporo o codzienności bohaterów, szkole z jej niełatwymi realiami oraz o różnorodnych relacjach międzyludzkich wiążących ze sobą różnych ludzi w ich okolicy.

Autor zadedykował swą publikację dzieciom z Dary, które w 2011 roku zapoczątkowały powstanie przeciw panującej wówczas dyktaturze. Szkoda tylko, że na ww. temat w książce niestety nie napisano zbyt wiele…

Według mnie na uwagę zasługują również same tytuły rozdziałów, które patrząc pod kątem opowieści, są dosyć proste, jednak ich alternatywne znaczenie zawiera jakby d...