Opinia na temat książki Rytuały wody

Nie lubię, kiedy zaczynając czytać kryminał wiem co się wydarzy na jego końcu. To jest jak w teatrze, kiedy w pierwszej scenie pojawia się pistolet, a później czekamy na wystrzał. Pierwszy tom mnie uwiódł baskijskim klimatem, odbiegającymi od schematów postaciami i ciekawym podejściem. Jednak drugi tom jest powieleniem schematów z pierwszego. Kraken ponoć najlepszy profiler w kraju jest głównie skupiony na sobie, swoich uczuciach i przeżyciach, które przenosi na innych. Wszystko się dzieje w świecie Krakena i wokół Krakena. Sama zbrodnia jest interesująca, nawiązująca do rytuałów celtyckich. Znajdujemy ciało kobiety powieszonej za nogi i utopionej w celtyckim kotle. Kobieta była w ciąży. Czy to ma znaczenie? Może ta zbrodnia ma powiązanie ze wcześniejszymi wypadkami śmiertelnymi. Okazuje się, że ofiara jest dobrze znana Krakenowi. Dwadzieścia lat wcześniej Kraken wraz z grupą przyjaciół i z denatką przebywali razem na obozie archeologicznym. Powieść zostaje rozbita na dwa wątki. Razem z Krakenem i jego przyjaciółmi przeżywamy na obozie pierwsze młodzieńcze uczucia i inicjacje seksualne, oraz nieporozumienia przyjaciół. Chociaż pod koniec tej nudnawej części też kryje się tajemnica. Wątek współczesny jest opowieścią o Krakenie, gdzie sama zbrodnia jest tylko dodatkiem do jego przeżyć. Kolejne fakty bardziej chyba zaskakują Krakena niż czytelnika. Znając schemat poprzedniej powieści czekamy, kiedy nasz najlepszy profiler odkryje to co my wiemy i czekamy na zakończenie przewidziane już na początku powieści. Jedyny plus to pomysł na samą zbrodnię i powiązanie jej z rytuałami celtyckimi. Natomiast jak dla mnie było za dużo wątków obyczajowych. Sięgnę po następny tom, aby sprawdzić, czy to był wypadek przy pracy, czy schemat, poza który autorka nie potrafi wyjść.