Opinia na temat książki Rój

Przy okazji trzeciej powieści można już chyba zaryzykować stwierdzenie, że kryminały pióra Weroniki Mathii to zdecydowanie coś więcej niż połączenie zgrabnego śledztwa z wartką akcją. Mam wrażenie, że w powieściach tej autorki wątek przestępczy jest punktem wyjścia do opowieści o człowieku w ogóle, o jego słabościach, o bagażu doświadczeń, który determinuje czasem całe jego życie.

“Rój” był dla mnie przede wszystkim opowieścią o błędach młodości, spod ciężaru których tak trudno - a czasem niemożliwie wręcz- się uwolnić. Rzecz o stereotypach i uprzedzeniach, które wymykają się spod kontroli. O bezmyślnym, bezrefleksyjnym powtarzaniu wytartych, kłamliwych sloganów, które wypowiedziane na głos przynoszą szkodę i ból. Historia Zouszki i Kamilii naznaczona jest grzechem braku odwagi, pragnieniem przynależności do grupy, zemstą, która przecież nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem.

Pełna afektu książka o młodych dziewczynach, o tragediach romskiej rodziny, o stracie, której nie sposób wymazać, ani zapomnieć - a wszystko to jest niczym zaczyn, który wyrasta i wrasta w przyszłość.

Trzy pokolenia połączy pamięć, zdrada, ogromne nieszczęście i chęć chronienia najbliższych.

Morderstwo Kamili Witz w jednej z iławskich kamienic uruchamia dochodzenie, które sprawia, że niespodziewanie krzyżują się ścieżki kilku osób. Emerytowany policjant Zbigniew Ostrowski, pszczelarka Natalia Biel oraz niedawno owdowiały Marek Gronowicz i jego dwunastoletnia córka Łucja przekonają się, że przeszłość zawsze dopomina się o sprawiedliwość, choć ludzie najczęściej nie są na nią gotowi..

Doskonałe, głębokie portrety psychologiczne postaci dopełniają całość. Przeszłość przenika teraźniejszość, a zdarzenia obserwujemy z kilku perspektyw. Co tu dużo mówić - jest to przemyślany tekst, niosący ze sobą mnóstwo emocji i refleksji.
Złożone motywacje bohaterów sprawiają, że historia brzęczy w głowie, niczym przelatujący nad czytelnikiem tytułowy rój. Zdecydowanie zachęcam!