RockMann, czyli jak nie zostałem saksofonistą

Z przyjemnością przeczytałam tę autobiografię. Przede wszystkim - ciekawy człowiek opisuje swoje pasje i działania, robi to w sposób niezwykle kulturalny, bez wyciągania jakichkolwiek brudów i wymieniania z nazwiska osób, które zostały omówione negatywnie.
Poza tym - absolutne zero prywatności, biografia dotyczy wyłącznie sfery zawodowej Pana Wojciecha, nie dowiemy się z niej niczego o jego rodzinie - to też ogromny plus.
A całość to opowieść o umiłowaniu muzyki, które przerodziło się w zawód, umiłowania bardzo platonicznego, gdyż niestety, uprawiać jej Pan Wojciech nie mógł, nie śpiewa, nie tańczy i nie gra na żadnym instrumencie, ale to nie zmniejszyło jego niezwykłej pasji.
Zaczęło się jeszcze w szkole, nie miałam pojęcia, że autor był członkiem zespołu "Gawęda" ;), potem razem z kolegą z klasy - Andrzejem Olechowskim - zakładają klub miłośników rock and rolla. I działalność tegoż klubu to zalążek działalności Pana Wojciecha do dnia dzisiejszego - bo chodziło przecież o słuchanie muzyki, rozmowy o muzyce, poznawanie muzyków i wszystko, co tego tematu dotyczyło.
Cudowne opisy prywatek, w których uczestniczą np. Animalsi, sposoby radzenia sobie, by zdarta płyta jeszcze zagrała, Rozgłośnia Harcerska, początki radiowej Trójki, telewizyjne Studio 2...
Nie miałam pojęcia, że był Pan Wojciech także tekściarzem, pisującym dla znanych piosenkarzy, że tłumaczył teksty polskich piosenek na angielski - to zupełnie nowe dla mnie oblicze autora.
Wyjazdy do pracy...

Ależ ja lubię poczucie humoru tego Pana! A książka lekka i przyjemna, zbiór wspomnień z tej tak absurdalnej epoki, której nie dane mi było poznać. Czytając, czułam się jedną nogą "tam" ;)

Błyskotliwa, pełna inteligentnego humoru, ciekawych anegdot z czasów absurdalnego PRLu napisana przez sympatycznego, miłego i przede wszystkim, obeznanego z tematem pana Wojtka M, którego młodsza część naszego kraju kojarzy (niestety tylko) z popularnym programem o śpiewaniu. Autor z niezwykłym dystansem i humorem opowiada o tym "jak to drzewiej bywało", czego (i na czym) słuchało, jakie gwiazdy odwiedzały niegdyś nasz kraj oraz gdzie odbywały najlepsze prywatki. Polecam, czyta się fantastycznie!

Darzę p. Wojciecha Manna ogromną sympatią, cenię jego dystans do samego siebie. I trzeba przyznać, że w pierwszych słowach autor zastrzega, że wielka literatura to nie jest. Nie ukrywam, że jestem rozczarowana. Parę anegdot i historyjek z życia wziętych. Trochę to wszystko nieuporządkowane, nieprzemyślane i nagle ucięte. Hmm... Dalej lubię pana Manna, ale książki nie polecam.

Uwielbiam pana Wojtka ale dla mnie ta pozycja jest ciut za mała. Brak mi anegdot związanych z PR3, chciałbym więcej. Nie chcę mówić o skoku na kasę ale przydało by sie więcej treści tym bardziej że pan Wojciech pióro ma lekkie, wiedzę olbrzymią i nie wieże by to wszystko co zapisał naprawdę było jedynymi istotnymi elementami w jego długiej karierze

Wedle wszelkich Znaków, Wojciech-Mannia będzie się nadal rozwijać. W pełni zasłużenie! Zdolności narracyjne i humor Autora - na poziomie, do którego nas przyzwyczaił. Podzielam wrażenie niedosytu. Oczekując na tom 2, żałuję, że nie pracowałem w Polskim Radiu ;).

W tej książce urzeka dystans Wojciecha Manna do samego siebie, lekkość pióra, poczucie humoru. Sądziłam, że książka o muzyce i w dodatku autobiografia nie może być ciekawa - ogromnie się pomyliłam i jestem pozytywnie zaskoczona :) Chciałabym więcej i więcej!

Bardzo dobra, pisana z uśmiechem książka. Pan Wojtek skupia się głównie na czasach komunistycznych, a szkoda. Mnie również ciekawią 'nowsze' czasy radiowej Trójki. Mam nadzieję, że jeszcze Mann skusi się na kolejną książkę...

Wojciech Mann jakiego lubię - ciepło, poczucie humoru, kultura osobista, ogromna wiedza na temat muzyki. I jeżeli już miałabym się do czegoś przyczepić to jak dla mnie ta książka była stanowczo za krótka... Polecam:-)

Czy faktycznie, życie każdego człowieka, zagęszczone, może robić wrażenie ? Możliwe... ...tak czy inaczej, pan Wojtek ma szansę stać się autorytetem dla jeszcze większej ilości osób.

Lekka, przyjemna i z poczuciem humoru. Uwielbiam zamieszczone w niej ranking wg Manna. Podoba mi się zanurzanie w tamtej epoce , w której chyba jednak łatwiej było i żyć i marzyć.

Pełna humoru i ciekawych anegdotek. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników muzyki. Niestety za krótka

Niby wszystko OK, ale po przeczytaniu został mi pewien niedosyt, coś jakby za mało czytania :)

mało mi, maaaałoooo! straszny niedosyt... ;))) czyta się cudownie, lekko i wesoło.

po prostu Wojciech Mann! :)