Riot

Świat bywa złym miejscem. A wszystko to przez ludzi, przesiąkniętych do szpiku kości okrucieństwem i bestialstwem. Lecz choć wyrządzają wiele potworności i czują w swoich rękach władzę, to nikt nie jest na tyle potężny, by czuć się jej pewnym. W końcu dobrzy ludzie nadal istnieją, a gdy się jednoczą, mają siłę zwalczyć nawet największego przeciwnika.

901, a tak naprawdę Ilia, nie bez powodu nazywany jest Pit Bullem i Królem Ringu. Niepokonany wojownik swojego Pana, a na dodatek nieposiadający żadnych słabych punktów. Nie chce korzystać z usług mon, nie przywiązuje się do żadnego ze współwięźniów. Wiedzie bardzo samotne życie, ale dzięki temu jest zawodnikiem, który budzi strach. Jednak wszystko się zmienia, gdy jego spojrzenia trafia na jedyne w swoim rodzaju oczy, których nie potrafi zignorować.

152 – Inessa, nie pamięta swojej przeszłości, a jakiekolwiek jej przebłyski nie są w stanie przywrócić jej pełnej jasności umysłu. W jej mniemaniu od zawsze służyła swoim ciałem, by mężczyźni związani z miejscem, w którym się znalazła, mogli ulec pierwotnym żądzom. Wiele się zmieniło, gdy została wybranką Pana, choć tak naprawdę dalej istotne było jedynie posłuszeństwo i fizyczność. I w jednej chwili stała się pionkiem w grze. W grze, z której niewiele rozumiała… A jednak jej serce bardzo szybko pojęło uczucia, jakie nim zawładnęły.

„Riot” to zwieńczenie mrocznej, brutalnej i jakże trudnej w odbiorze serii „Poranione ...

Tak ciężko pisać mi tą recenzję. Żeby było jasne, nie dlatego, że czwarta część "Poranionych dusz" od Tillie jest słaba. Oj nie. Powodem jest o prostu smutek, bo to koniec serii, tych bohaterów, ich losów. I choć epilog niczym klamra dopina całą historię i zaspokaja moją ciekawość to pozostawia wzruszenie.

W poprzednich częściach było tak, że to mężczyźni byli wykorzystywani, ranieni, szprycowani nielegalnymi substancjami, więzieni, a kobiety wiodły "normalne" życie, jednak w którymś momencie i one padały ofiarami. "Riot" jest od tym względem wyjątkowy. Nie ma tam ludzi, są dwa numery. Dwie tożsamości, które nie znają swych imion. Nie pamiętają, jak to jest złapać oddech na świeżym powietrzu. Nie wiedzą, jak funkcjonuje świat. Mają mętne przebłyski przeszłości i piekło. Miłość między nimi nie miała prawa zaistnieć. Oni nawet nie wiedzieli czym jest to uczucie, nie wiedzieli czym jest szczęście. Nie mieli pewności, czy jutro będzie im dane otworzyć oczy. Ale mieli świadomość tego, że nie z ich wyboru los połączył drogi, to było to najlepsze co mogło ich spotkać.

Czytając historię Ilii i Inessy nie widziałam nadzieli. Widziałam ból, koniec, poczucie beznadziei. Kibicowałam im, ale byłam tak bardzo przytłoczona ilością cierpienia, którego w tym tomie miałam wrażenie było najwięcej.

Nie wiem, czy z sentymentu. Właściwie to nie wiem dlaczego, ale to właśnie Riot wkrada się na mojego ulubieńca z tych czterech książek. Ta seria zostanie ze mną na dług...