Prawie martwy

Wątek kryminalny nawet ok. Ale cała książka niepotrzebnie rozciągnięta na prywatne życie bohaterów. Kilkanaście razy co najmniej dowiadujemy się, że komisarza Erika Wintera potwornie boli głowa. Boi się jednak zrobić badania bo może się okazać, że to nie migrena. Zaś Aneta i Fredrik są na rozdrożu swojego związku i co któraś strona muszą... porozmawiać. Tyle, że tego nie robią. To już nie kryminał ale obyczajówka z wątkiem kryminalnym. Gdyby skrócić książkę o 150-200 stron o niczym to zostałby przyzwoity kryminał.