Prawie jak w domu

Odważyłbyś/-abyś się mieszkać w domu, w którym dochodziło do morderstw? 💬
Ja zdecydowanie nie, a fakt, że byłby to mój rodzinny dom, nie miałby żadnego znaczenia.

„Prawie jak w domu” autorstwa Sarah Galey to powieść, która może zmylić swoją cukierkową okładką. Początkowo wydaje się, że niewiele się w niej dzieje – wszystko jest spokojne, wręcz stateczne. Czytelnik nie łapie się za głowę z powodu kolejnych zwrotów akcji, ale mimo to jego serce zaczyna bić coraz szybciej... Dlaczego? Wszystko przez genialny klimat powieści, który przyprawia o ciarki i daje szerokie pole do domysłów. Jest duszno, klaustrofobicznie, przerażająco, a Dom Crowdera, pełen tajemnic, dramatów, bólu i złych wspomnień, nie pozwala o sobie zapomnieć (i to nie tylko dlatego, że większość fabuły toczy się właśnie w nim).

Ten duszny klimat sprawił, że wciągnęłam się w historię, a niepokój, który odczuwałam podczas lektury, tylko motywował mnie, by przewracać kolejne strony. Narratorką powieści jest Vera, i to jej odczucia grają tutaj pierwsze skrzypce. Ukazuje ona obraz swojej dysfunkcyjnej rodziny, cierpienia, patologii i zła, które towarzyszyły jej na co dzień. Pomimo upływu lat nie potrafi pogodzić się z losem, który ją spotkał i który odcisnął na niej ogromne piętno. Definicja macierzyństwa i relacji matka-córka w tej historii zdecydowanie odbiega od jakichkolwiek norm – charakteryzują je manipulacja, ciche dni i zazdrość. Galey daje n...

"Czuj się jak w domu. Chociaż... Może lepiej nie?"

Vera, na zaproszenie umierającej matki, po wielu latach wraca do rodzinnego domu. To tutaj jako mała dziewczynka obserwowała przez dziurkę w podłodze, jak ojciec mordował mężczyzn. Uważał, że są oni potworami i trzeba wyplenić z nich cały brud, dopóki nie będzie za późno. Tak oto z brudu i z krwi i wszystkich innych odpadów narodził się Dom Crowdera.
Już na samym wstępie możemy poczuć atmosferę nawiedzonego domu. Dreszczyk emocji towarzyszył mi z każdym krokiem Very, zupełnie jakby to miejsce ją zaprosiło.
Postać głównej bohaterki została naprawdę bardzo ciekawie wykreowana. Poznajemy dokładnie jej uczucia i myśli. Przedstawiona relacja z ojcem wskazuje, że był on zdecydowanie lepszym rodzicem niż matka, która wręcz nienawidziła Very już od jej narodzin.
Książka porusza też dosyć ważną kwestię, a mianowicie to, jak w oczach społeczeństwa wygląda rodzina seryjnego mordercy. Łatka "córki zabójcy" przylgnęła do Very wszędzie tam, gdzie tylko się pojawiła, nawet po wielu latach od tej tragedii.

"To miejsce skrywa znacznie więcej niż tylko wspomnienia."

Jeśli lubicie się bać albo uwielbiacie atmosferę nawiedzonego domu, to ta pozycja sprawdzi się idealnie na jesienny (zwłaszcza halloweenowy) wieczór.