Pokrewne dusze

Ilu czytelników tyle opinii. Większość osób ocenia tę książkę jako dzieło wybitne. Naprawdę?! Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, jak zwykłą poczytajkę można oceniać tak wysoko. Dzieło wybitne to takie, które zostaje w pamięci na zawsze, które wnosi do życia nowe wartości, które jest ponadczasowe, i do którego się wraca. Niezbyt często zdarza się, żebym aż tak wysoko oceniła jakąś książkę, pomijając wybitnych klasyków rzecz jasna.
Pokrewne dusze na pewno nie jest pozycją wybitną. Jest to bardzo przeciętna książka, miła w odbiorze, to fakt. Czyta się szybciutko, chociaż nierealność wydarzeń i zachowań bohaterów czasami bardzo razi. To nie jest książka dla wymagających czytelników, ci odłożą ją pewnie po kilku rozdziałach. Ja nie jestem czytelnikiem bardzo wymagającym, mnie książka ma się po prostu podobać i wzbudzić jakieś emocje. Pokrewne dusze spełniły te warunki, tego od niej oczekiwałam i to dostałam. Wiem też, że za kilka dni o niej zapomnę. Jakże więc mogłabym ocenić tę książkę wyżej niż "przeciętna"?

Często wydaje nam się, że znamy drugiego człowieka jak własną kieszeń. Wiemy, jak zachowałby się w różnych sytuacjach, co by powiedział, jakie podjął decyzje... A figa z makiem. Ludzka psychika jest tak nieprzewidywalna, że nawet samych siebie nie możemy być pewni, a co dopiero drugiego człowieka.

"Pokrewne dusze" to niesamowita historia o meandrach ludzkiej psyche. Dwie kobiety, dwa życia, dwa dramaty i odmienne, choć tak podobne, problemy.
Milena Gajewska to terapeutka o świetnej opinii, która pomaganie ludziom traktuje jak misję. Jej pacjenci przychodzą po radę i wsparcie regularnie. Jedną z odwiedzających ją klientek jest Marta Woźniak, która potrzebuje pomocy w powrocie do normalnego życia po nagłej śmierci ukochanej siostry. Z czasem sesje z psycholożką stają się dla Marty niezwykle ważne, wręcz niezbędne do jako takiego funkcjonowania. Uzależnia się od wsparcia terapeutki do tego stopnia, że ucieka się do podstępu, by zwabić kobietę do pensjonatu na wyspie, w którym mieszka. Milena szybko orientuje się, że dała się złapać w pułapkę i nie uda jej się uwolnić z rąk Marty. Ta ostatnia zaś traktuje terapeutkę jakby była jej siostrą. Według Marty wszystko układa się idealnie, odzyskała utraconą siostrę i nie jest już sama w pustym pensjonacie. Nie wie jednak, że Milena również ma swoje problemy i nie zawsze jest tym, za kogo się podaje. Czy kobiety zdołają dojść do porozumienia? Jak zareaguje Marta, kiedy Milena w końcu pogodzi się z tym, że nie wydostanie się...

...