Pochwała powolności. Jak zwolnić tempo i cieszyć się życiem

Wzięłam tę książkę na wakacje - idealnie pasowała do niespiesznego smakowania i miała umacniać w postanowieniu, że tym razem będzie bez gonitwy, żeby zobaczyć 'wszystko'. Wyjazd udał się wyśmienicie, w zgodzie z ideą powolności, natomiast lektura mnie rozczarowała.

W telegraficznym skrócie: autor przedstawia zgubne skutki ogromnego przyspieszenia tempa życia (trudno się z tym kłócić) oraz inicjatywy mające na celu zwolnienie tego tempa tak, by bardziej się nim cieszyć oraz być bardziej odpornym na stres. Rozdziały dotyczą różnych sfer życia, począwszy od powolnego jedzenia, prowadzenia samochodu, uprawiania seksu, a skończywszy na medycynie w duchu powolności oraz muzyce i wychowywaniu dzieci.

Dużą część książki stanowią truizmy i wielokrotne powtórzenia. Oczywistością jest, że domowe przygotowywanie potraw jest zdrowsze dla ciała i portfela. Albo apel, żeby nie zapełniać dzieciom każdej wolnej chwili dodatkowymi zajęciami. Takich banałów nie muszę czytać. Śmieszyły mnie przy tym zapewnienia C. Honore'a, ze idea slow life absolutnie nie jest dla tylko bogatych ludzi albo że nie stoi w najmniejszym stopniu w sprzeczności kapitalistycznym modelem gospodarki, jakby sama taka myśl była przerażająca dla czytelników. Podobnie odległe wydawały mi się porady o zredukowaniu godzin pracy poparte przykładami osób pracujących na wysoko opłacanych stanowiskach, dla których odpuszczenie sobie 20% dochodów nie czyniło wyrwy w budżecie domowym. Jako przykład do naśladowania...

Bardzo mi trafiła do przekonania i dała do myślenia, uświadamia, jak bardzo w pogoni za nie wiadomo czym i po co - zapominamy, że życie jest piękne samo w sobie i należy je smakować.