Po trochu

Książka "Po trochu" to tak właściwie jakby rodzaj dziennika, pamiętnika, w którym autorka opowiada nam o wszystkim i o niczym jednocześnie...
Rozpoczyna książkę wierszowane motto, monolog zmarłej duszy, która żegna się światem a tytułami rozdziałów są godziny z tym, że dwunasta godzina jest pustym rozdziałem... Narracja prowadzona jest jednoosobowo, wieś Olszyny poznajemy z perspektywy małego dziecka, które opowiada o swoich spostrzeżeniach. Naiwność i niewiedza często przeplata się tu przesądami i lękiem a także zupełnie normalnym życiem na ówczesnej wsi.
Te opowieści to dla mnie trochę jak wspomnienia z dzieciństwa. Myślę, że wiele z tych rzeczy opisanych przez autorkę, część osób także przeżyła. Dla mnie ta perspektywa jest bardzo znajoma, mogłabym się podpisać pod kilkoma rozdziałami... Sama wspominam ze znajomymi czasy, gdy chodziliśmy do przedszkola, o zabawach, o których współczesne dzieci nie mają pojęcia, o chorobach, na które wszystkie dzieci zapadały bez wyjątku i o śmierci.

nie wiem, co napisać...

są to wspomnienia po latach o wszystkim i niczym i o każdym, kto wtedy żył

ale czy mają głębię? czy ta powieść ma coś, dzięki czemu zapamiętasz ją na dłużej? Czy znajdziesz tu coś, co cię zachwyci?

trudno mi ocenić, rejony Biecza i Gorlic znam świetnie. Potok też i orzechy laskowe zbierałam... i znam mentalność ludzi z tamtych rejonów, ale czytałam PO TROCHU, jakbym oglądała narysowany rysunek przez dziewczynkę, która tam dorastała... i chyba na długo mi ten rysunek w pamięci nie zostanie. nawet ze ściany szybko spadnie..

Jest to kolejna polska powieść o niczym, która sobie zgnije i nikt nawet tego nie zauważy. Idealny kandydat do tego, aby się czegoś pozbyć w celu zrobienia miejsca na półce. Nie jest to katastrofa, ale daleko mi do satysfakcji w tym momencie. Nagroda Conrada chybiona, że hej.

Pisać, wcielając się w rolę bohatera/narratora/dziecka, nie jest łatwo, jak to okazuje się dzięki konfrontacji „Po trochu” z takimi powieściami jak choćby: „Zabić drozda”, „Ocean na końcu drogi”, „Przygody Hucka”, „Życie przed sobą”, „Duchy Jeremiego”. To po prostu nie ta klasa, nie ten poziom. Ale… może kiedyś będzie lepiej – to debiut, więc jest szansa.

W „Po trochu” narratorką jest kilkuletnia dziewczynka, opisująca w dwunastu częściach-godzinach (nawiązując tym samym do pieśni żałobnej z przedsłowia) swoje życie na wsi, w Olszynach; życie codzienne, zwyczajne, a tak ekscytujące dla odkrywającego je małego dziecka. Dziewczynka bez ładu i składu opowiada po trochu o bardzo różnych rzeczach (o sikaniu i umieraniu, o kotach i kozach, o chłopach i babach, o króliczych bobkach i pysznych ziemniakach z solą, o pożarach, sąsiadach, dzwonach, kulkach z gówna…), a wszystkie one są dla niej jednakowo ważne, porywające. Przynajmniej przez chwilę.

Relacja zaczyna się, gdy mała Weronika ma 4-6 lat, w każdym razie do szkoły jeszcze nie chodzi. Jeśli dzięki jej opowieściom miałoby się odkrywać, że czas płynie, że mijają lata, to to autorce nie wyszło. Ale może Gogola wcale takiego zamiaru nie miała. W każdym razie w okolicach rozdziału ósmego nagle okazuje się, że bohaterka ma już cycki, chodzi od dawna do szkoły, marzy o chłopaku i seksie. Kolejny istotny skok w czasie odbywa się w rozdziale jedenastym, kiedy to Weronika usilnie stara się stracić dziewictwo z jaki...

No właśnie po trochu o tym i o tamtym, o życiu w niewielkiej małopolskiej miejscowości obserwowanym przez młodą dziewczynę, właściwie dziecko jeszcze.
Lubię takie wspomnienia, tym bardziej , że sa one mi bliskie ze względu na moje tereny, na podobne wspomnienia z czasów gdy wszystko było dużo prostsze, my bardziej beztroscy,a wspomnienia dzieciaków z tamtego czasu podobne, bez względu na miejsce zamieszaknia.
Może i jest tu troche chaosu, brak spojnej akcji, ale chyba nie o takie uporządkowanie chodzilo autorce. Ot tak, jak pisze się pamiętnik, który jest zbiorem napływających myśli.