Play On

Jak dla mnie to chyba najsłabsza z książek Young. A są takie które uznawałam za średnio udane. Wydaje mi się, że autorka nie dała rady. Może i wymyśliła niezły scenariusz, ale najnormalniej w świecie, nie udźwignęła go. Historia dziewczyny, która wyrywa się ze środowiska, z domu który ją tłamsi i ogranicza, może nie należy do najbardziej odkrywczych, ale daje duże pole do popisu. Jaka postać nie chciałaby mieć przed sobą takich możliwości? A jedyne co wychodzi głównej bohaterce, to użalanie się nad sobą, litowanie i patrzenie, jaka to ona jest biedna. Z pomocną dłonią przychodzi jej autorka, która to albo podsuwa jej wygodne elementy (patrz: przyszły mąż) lub usuwa z jej życia zbędne elementy (patrz: już wtedy niekochany mąż). Zabieg ten sprawia, że nasza bohaterka zamiast mierzyć się z życiem, które sama sobie wybrała, tkwi w czymś co jest mieszanką poczucia winy, wyrzutów do samej siebie, nadziei, że znowu jej coś spadnie w ręce. I spada, oczywiście.
Nie spodobała mi się ta historia. Szyta jest zbyt grubymi nićmi. Zabrakło w niej lekkości, które Young miała w innych książkach, które w sumie zawsze ocierały się o ciężkie tematy. Jej bohaterowie nigdy nie mieli łatwo, ale ona jako autorka potrafiła wypośrodkować możliwe z niemożliwym.
Tutaj wyszła jedynie ckliwa opowiastka, która niewiele ma wspólnego z prawdopodobieństwem. Owszem, napisana jest poprawnie i nawet wciągająco, bo Young ma tę umiejętność, ale żeby to było coś przyjemnego, odkrywczego, do zapamiętania, do...

Czyta się błyskawicznie, ze dwa wieczory mi zajęła. Niby lekka i przyjemna ale pozostawiająca po sobie to coś...