Pirat i Poganka

Książkę dostałam jako prezent. Jak na lata 90' wydanie ma zgoła obłędne. Zachwyciłam się nią bez reszty. Byłam wówczas świeżo po spotkaniu z hrabią de Peyrac i na etapie wszystkiego, co pirackie. A że opis z daleka wygląda jak skrzyżowanie "Blooda" z "Angeliką"... O ja naiwna! Następne co mi się z książką kojarzy, to wycieczka przez łóżka.
Co rusz, jak nie ten, to tamten wykorzystuje główną heroinę moralnie, a że panna wielce urodna to i admiratorów wielu. Rozumiem, że Ruark, że Rory, że brat, który właściwie nie żyje i siwy łeb farbowany, ale jakieś to wszystko było... niesmaczne. Cała moja niechęć do "momentów" bierze się z książki Henley właśnie. Bo warstwa fabularna "Pirata i poganki" to zbiór opisów pewnych rozkoszy, pociętych wstawkami z treścią dla mnie bardziej interesującą. Cała reszta natomiast, to gorący, rasowy, pełnokrwisty romans, do którego śmieją się oczy: Jest Wielka Miłość, gniew, miażdżąca pogarda, niepohamowane pożądanie i dzika nienawiść - wszystko przyzwoicie zmontowane w przyswajalną całość i efektownie popsute przez przesyt zalecanek w alkowie. Starałam się. Naprawdę starałam się oddzielać jedno od drugiego i nie mieszać, ale nie dałam rady. Było mi tej niechcianej dobroci za dużo. Czytałam "Pirata i pogankę" jeden raz w życiu i już w trakcie lektury wiedziałam, że czytam ją po raz ostatni. Ja już się nie przekonam i zdania nie zmienię, ale, kto wie? Może teraz - w czasach boomu na literaturę erotyczną - może warto dać "Piratowi i pogance" dru...