Pinokio

No, no, Pinokio, gratulacje. Na liście najbardziej znienawidzonych przeze mnie postaci z lektur szkolnych, otrzymujesz zaszczytne drugie miejsce, zaraz po Izabeli Łęckiej.

Trochę z tej historii w głowie pozostało po latach, ale w życiu nie pamiętałam, że z tego Pinokia był taki przebrzydły, głupi, drewniany nicpoń. Wcale mu nie współczułam tych okropnych wypadków, które go spotkały, bo na każdą z tych przygód zasłużył po stokroć. Nie przypominam sobie, żebym jako dziecko z tej lektury wyniosła jakieś szczytne przesłanie, żeby być grzeczną dziewczynką. Brrrr, nigdy więcej Pinokia.

Charakterystyczna kukiełka wyrzeźbiona przez samotnego artystę jako pandemonium wskrzeszenia złych mocy? Oryginał jest brutalny, i żadna z późniejszych adaptacji tego nie ujawniła. Bestialska, nie dlatego, że mamy przerażające sceny, jak z Auschwitz, ale podskórnie sprawia lekkie zaniepokojenie, kiedy drewniany chłopczyk co krok kusi los, aby wylądował w tartaku. Pierwotna wizja jest niepokojąca, ponieważ Pinokio to osoba nieznośna, niesympatyczna i wypełniona łgarstwem, a jak wiemy - kłamstwo ma krótkie nogi, więc dosłownie mamy scenę, gdzie traci stopy! To dosyć bolesny portret dorastania do bycia prawdziwym chłopcem, a nie drewnem bez serca. Nie dziwię się, że jest nielubiany, nie najmilej wspominany, to gorzka lektura z małym dydaktycznym scenariuszem pod koniec serii nieszczęśliwych przygód z kukiełką, która dała się ponosić obcym, złym siłom. Dzieciom bym nie polecał - prędzej nastoletniej, rozwydrzonej młodzieży, aby sprawdzili, co ich czeka, jeśli będą zachowywać się jak niedojrzali chłopcy.

Zupełnie nie mój typ bajek. Ta książka była jakaś "zepsuta", mam wrażenie, że pełna negatywnych wątków. Do tego smutna i okrutna w bardzo niefajny dla dzieci sposób. Nie mówiąc o infantylności. Ok, to bajka dla dzieci, ale jak już chcemy uczyć je czegoś, to warto czegoś mądrego, nie czegoś w tym stylu. Nie podobała mi się i bardzo męczyłam.