Opinia na temat książki Piekielne Niebo

Powiem wam, że ostatnio czuję, jakbym goniła swój własny ogon. Wszystko przez to, że zioła zbiera się do września, a ja mam jedną suszarkę, a chciałabym nazbierać ich jak najwięcej:-) Oczywiście we wszystkim ,,przeszkadzała" mi ta książka, która nie dość, że wciągająca, to jeszcze dosyć gruba:-) Czasami zastanawiałam się, dlaczego czytam o Anielicy, która uczy się walczyć? To było dla mnie co najmniej dziwne i kuszące jednocześnie, by zobaczyć do czego nauka posługiwania się mieczem jest jej potrzebna. Kolejną rzeczą, która mnie zadziwiła była jej rozmowa z matką, która chciała, by poznała ich tajniki pracy. Tutaj informacje były nieco ogólne, jak to, że Anielica była w ostatniej klasie, chociaż, najbardziej zobrazowane były rzeczy, które postacie robiły zanim cokolwiek zaczęły robić. Mamy opisane co czynią, gdzie idą, co mijają. Niby się one dłużą, ale jesteśmy wprowadzeni w klimat, jaki ma później im towarzyszyć. Jak by nie patrzeć, wszystko wygląda tu na całkowicie zaplanowane. Niektóre osoby z książki to przebiegłe żmije, które kłamią w żywe oczy i jeszcze całe zajście obracają na niekorzyść osoby niewinnej. Ja widziałam to jako niebiańską mafię z którą, kiedy się zadarło, można było zostać strąconym do piekła. I właśnie to spotkało naszą Anielicę. Została wyrzucona z domu za zbrodnię, którą ktoś dokonał, ale obwinili za to ją. Po całkowitym odtrąceniu z dawnego miejsca, widzimy że jest zagubiona, denerwuje ją wiele rzeczy, ale postanawia się nie poddać. Musicie też wiedzieć, że jako Anielica posiadała pewne dary, które później odkryje, że wcale nie zniknęły. Wciąż nosząc w sobie szkolenia z dawnego życia, reagując na zaistniałą sytuację, której się nie spodziewała, zobaczyła, że jednak taka samotna, to nie jest. Niestety tak jak wcześniej bardzo interesowała się życiem demonów, bo często o nie matkę i innych wypytywała, tak teraz one obrały sobie za cel właśnie ją...
Chyba najbardziej podobało mi w tej książce to, że każda osoba miała dwa oblicza. Przeważnie to sytuacja a nie wychowanie pokazywało komu na czym najbardziej zależało. I chociaż to fantastyka, to jednak miała w sobie coś z prawdziwości. Gdyby bowiem wydarzenia zamienić na ironię, otrzymalibyśmy niemal nasz prawdziwy świat. Historia daje dużo do myślenia, dlatego wam ją polecam.