Peryferal

Styl pisania Gibsona niewiele się zmienił przez lata. Zwyczaj pozostawiania czytelnika bez żadnej pomocy w odkrywaniu opisywanego świata nie każdemu musi odpowiadać, bo na początku wymaga sporego wysiłku przy czytaniu. Nie ma tu żadnej taryfy ulgowej i wszystkiego trzeba samodzielnie się domyślić lub pracowicie odszyfrowywać i odgadywać znaczenie poszczególnych neologizmów, próbując dopasować je do nowych technologii i zjawisk społecznych istniejących w przyszłości. Takie podejście autora do opisu świata powieści z pewnością może odstraszać niektórych czytelników, którzy wolą książki w konwencji "kawa na ławę" i odpowiada im milczące, choć bzdurne, założenie wielu autorów SF, że przyszłość da się opisać słownictwem z naszych czasów. Gibson nie idzie na łatwiznę i nie tłumaczy swoich neologizmów, chociaż niektórzy inni autorzy na jego miejscu dodawaliby słowniczek ratunkowy na końcu książki. Mnie akurat to się podoba - dzięki temu czuję się trochę tak jakbym rzeczywiście miał wizję przyszłego świata, niemożliwego do pojęcia od razu, ale stopniowo ujawniającego swoje tajemnice. Tak właśnie czułbym się gdybym rzeczywiście przeniósł się w przyszłość - musiałbym zaczynać od nauczenia się znaczeń, zachowań i konwencji. Kluczem ułatwiającym zrozumienie jest u Gibsona to, że bliska i nieco dalsza przyszłość naszego świata jest konsekwentną i prawdopodobną ekstrapolacją współczesnych wydarzeń, zjawisk, wynalazków i trendów. Pływające pacyficzne miasto-gigant, stworzone z polimerów odz...