Pawilon małych ssaków

Jakże to było świetne! Powiem jak Autor ( o innej książce) – z każdą stroną byłam zdrowsza.

Dodatkowy bonus, to przyspieszony kurs uzupełniający wiedzę o gatunkach zwierząt. Niektóre nazwy były mi tak obce, że aż wstyd. Chyba przy żadnej z książek Wujek Google nie był tak wciąż i wciąż atakowany. Przecież musiałam wiedzieć jak wyglądają: kuskus niedźwiedzi (kuskus? naprawdę?) , kinkażu czy markur. Nie ruszyłabym dalej. Polecam.

„Wiesz, kie­dy twój dzień jest uda­ny? Kie­dy dwu­mie­sięcz­na hi­po­po­ta­micz­ka cium­ka ci pal­ce."

Nie był to tytuł ociekający lukrem, a jednak twarz bolała mnie od uśmiechu. Patryk Pufelski z niebywałym wdziękiem opisał swoją codzienność — barwne sylwetki członków rodziny i przyjaciół, codzienne życie ZOO, subtelnie uchwycone wydarzenia w państwie, społeczeństwo żydowskie i akcenty queerowe. Swoje zapiski wysłał na konkurs pamiętników osób LGBTQ+, ale spodobały się na tyle, że zamiast stać się częścią „Cała siła, jaką czerpię na życie“, zyskały własną przestrzeń. Początkowo zaskoczyła mnie ta decyzja, ale po zaznajomieniu się z „Pawilonem małych ssaków“ już nic mnie nie dziwi. Wręcz przeciwnie. Jestem wdzięczna za ten krok. Bo wydawnictwo Karakter dało nam niestandardowy tytuł, który jest plasterkiem na duszę, choć ma w sobie gorycz czy frustrację. Głównie wypełnia go jednak czułość.

Od 2013 do 2022 dzieje się jednocześnie niewiele i wiele. Przemijanie najmocniej widać w opisach codzienności w ZOO lub powolnym odchodzeniu starszych pokoleń. Pufelski zmienia miejsca zamieszkania, sytuacja w kraju czy na świecie wciąż ulega zmianie i nic nie stoi w miejscu, a jednak... Jest w tym pewna stateczność. Są pewne rytuały i powtarzalność, która dodaje całości uroku. Nawet, gdy nadchodzi pandemia i wybucha wojna w Ukrainie, więc pojawia się wiele trudnych emocji, wciąż da się odnaleźć w tym coś kojącego. „Pawilon małych ssaków" to bowiem pamiętnik zwykłego-n...

Spotkaliście kiedyś autora z którym połączyła Was ta sama wrażliwość?

Ja śmiało mogę mówić o takim spotkaniu w przypadku pamiętnika Patryka Pufelskiego, z którym mogłabym podać sobie rękę.

Z autorem połączyła mnie nie tylko miłość do zwierząt, ale również ogromną wrażliwość. W Pawilonie małych ssaków odwiedzamy nie tylko zaplecza wrocławskiego i krakowskiego zoo, śledzimy z autorem każdy dzień jego życiowych zmagań, gdyż opowieść prowadzona jest z perspektywy pamiętnika. Nie ukrywam, że te fragmenty dotyczące pracy w zoo interesowały mnie najbardziej, zostały one przeplecione rodzinnymi opowieściami, okraszonymi humorem, które mogłabym chłonąć w każdej ilości. Czuję niedosyt. Ten pamiętnik jest za krótki!

Są książki wzbudzające emocje, refleksyjne, są i takie, które działają niczym plaster na ropiejąca ranę, smakują jak najlepsza czekolada, poprawiają nastrój i do tej ostatniej grupy zaliczam Pawilon małych ssaków.

Czytajcie śmiało - już od pierwszych stron zagwarantuje nam uśmiech, autor dysponuje ogromnym poczuciem humoru, dystansem do świata, a w niektórych momentach pokazuje swoją naturę melancholika.

Dość łatwo osiąść w świecie Patryka Pufelskiego i się w nim rozgościć.

Sądząc po ocenach innych ludzi i recenzjach ta książka nie trafiła w moje zainteresowania ani wrażliwość, za dużo na tematy żydowskie, a za mało o pracy w zoo. Wiem, że to pamiętnik i jest o codzienności, ale właściwie nie wiem, o czym był ogólnie i po co wydany. Nie lubię nie kończyć książek, a ta mimo, że cienka to strasznie mnie wymęczyła.